Powrót z Moskwy

Luty, gdzieś w centrum Moskwy. Minus 29 stopni Celsjusza, pada śnieg i wieje porywisty wiatr, sypie śnieg. Pułkownik Roman Pałąk wysiadł właśnie z czarnej, nieoznakowanej limuzyny i czeka pod drzwiami numeru 66. Dzwoni kilka razy, ale nikt nie odpowiada. Jest już przemarznięty i wściekły. Aż w końcu, po kolejnym dzwonku, słyszy głos majora Stiepana Kuryłowa z moskiewskiej prokuratury:

 

-  A kto tam o tej porze? Jest sobota, czas niepewny i prezydent choruje, nie wiecie o tym? – mówił wyraźnie zniecierpliwiony.

 

-  Panie majorze, witam! Wiem, że jest sobota, ale przyjechałem po próbki wraku tupolewa – powiedział z powagą Pałąk i zapalił czarnego, posępnego papierosa.

 

-  Próbki wraku, pytacie się mołodiec? Spojrzę zaraz, co my tu dla Was Paliaki mamy – rzucił już teraz wyraźnie rozbawiony Kuryłow i zaczął przeglądać półki i szuflady na ścianie. Mijały minuty, ale poza starymi papierzyskami o modernizacji wojskowej stołówki nic ciekawego nie znalazł.

 

-  Towariszcz Pałąk! No cholera, nie ma tych próbek, może są na Nowosybirskiej u Fiodora, no nie mam – powiedział zmartwiony.

 

-  A co macie w ogóle dla nas, bo z pustymi rękami nie wrócę do Warszawy! – gardłował się Pałąk, wiedząc dobrze, że czeka go odwołanie albo jeszcze coś gorszego, jeśli wróci z niczym.

 

-  Co my tu mamy, pytacie Romanow?

 

-  Roman! Pułkownik Roman Pałąk!

 

-  Już dobrze Roman, nie nerwujsja ! Mam tu tylko jakieś zszywacze i spinacze, mogą być?

 

-  Dawajcie! A tych próbek z wraku nie ma? Miały być..... – pytał się Pałąk, ale prawdę mówiąc wiedział, że tak miało się to być może skończyć.

 

Kuryłow wręczył swojemu asystentowi reklamówkę zszywek i spinaczy, dorzucił pinezki, po czym śmiejąc się przekonywał zziębniętego prokuratora, żeby się nie martwił.

   

-Dajcie spokój Roman, te próbki to stara sprawa, tu już tym się nikt nie zajmuje. Bierzcie, co mamy i wracajcie do Warszawy, bo zimno jak cholera – powiedział ze współczuciem i zapalił czarnego, dymiącego papierosa. Asystent Frołow zjechał windą na dół i wręczył wypchaną reklamówkę pułkownikowi, po czym zatrzasnął drzwi i wrócił na górę pogwizdując po drodze.

 

Pułkownik Pałąk wsiadł do czarnej limuzyny, zziębnięty i rozdrażniony. Co to cholera jest za kraj, ta Rosja? – myślał. Tymczasem w Warszawie, wszyscy czekali na jego powrót. Redaktor Kubik miał już gotową na rano „jedynkę”: „Powrót dowodów do Polski - koniec smoleńskiej sekty”. Śledztwo nieuchronnie zbliżało się do końca, a rząd premiera Bluszcza odetchnął z ulgą. Służby pierwszego, choć cały czas pilnowały Pałąka, nie zauważyły jednak, że jeszcze w samolocie, torba pułkownika została podmieniona, gdy leżała na górze w schowku. Kiedy przechodził z nią na Okęciu przez lotniskową bramkę, włączył się alarm i zaczął przeraźliwie wyć. Pałąk znieruchomiał. Ktoś niepozorny, stojący w tłumie oczekujących na pasażerów z Moskwy schylił głowę i wyszeptał do telefonu: - Zaczęło się. 

Antypaństwo Tuska

Dobrze, że jest jeszcze wolność w sieci, bo w oficjalnych mediach już podwinięto ogon, a wczoraj – przed konferencją prokuratury wojskowej - kiedy słuchałem dwójki młodych dziennikarzy w TVP INFO o Katastrofie Smoleńskiej, to sprawdzałem dwa razy, czy to aby na pewno TVP. Fala komentarzy po publikacji „Rzeczpospolitej” nie ustaje. Jedni bronią redaktora Cezarego Gmyza, inni niby mu współczują, część publicystów twierdzi, że Jarosława Kaczyńskiego wpuszczono w kanał, a drudzy powiadają, że to przeciwko Tuskowi, no i przyznaje się wstydliwie, że coś nie tak było chyba z tym trotylem, bo nie używa się go przecież do takich działań o charakterze terrorystycznym, wystarczyłby semtex.

Nie dajmy się zwariować. To się da spokojnie wytłumaczyć, choć zgadzam się z tezą, że od pewnego czasu Smoleńsk i Tuska rozgrywają, poza polskimi, służby co najmniej trzech krajów. W TVP INFO, czyli nie w Radiu „Maryja”, zaproszony ekspert oświadcza (mając obok siebie przenośne detektory), że one się nie mylą. Granica błędu wynosi od jednego do maksimum czterech procent z pobranych próbek. A pobrano ich, jak wiemy, kilkaset. Urządzenie ustawia się precyzyjnie pod kątem wykrycia konkretnych substancji, a nie zawartości damskiej torebki, czyli wszystkiego. Pułkownik Szeląg w sposób dość sprytny osłabił silę materiału dziennikarskiego redaktora Gmyza, ale przy okazji kłamał, sugerując, że spektometry ruchliwości jonów mogą się tak bardzo mylić, a to co ustalono, to na razie jeszcze nic nie ustalono. Nie mogą się tak mylić i ustalono całkiem sporo. Koniec dyskusji na ten temat.

To, co jest niepodważalne, to fakt, że polscy specjaliści wykryli na wraku i na fotelach ślady materiałów wybuchowych, w tym trotylu i nitrogliceryny. Tylko tyle i aż tyle. Takie informacje zdobyła z czterech niezależnych źródeł redakcja „Rzeczpospolitej”. To mało? Czego jeszcze więcej trzeba  - po Konferencji Smoleńskiej, po zdroworozsądkowym oglądzie samego miejsca tragedii - by z przekonaniem mówić o zamordowaniu polskiej elity państwowej, polskiego Prezydenta? Zaraz po konferencji prokuratury pojawiły się „wychłodzone” notki, że może coś jednak „Rzepa” pokręciła. Nic nie pokręciła, niezależnie od tego, ile oświadczeń wyda jeszcze red. Wróblewski. Prokurator Generalny Andrzej Seremet liczył jedynie na odłożenie w czasie publikacji o Smoleńsku, nie krzyczał na redaktora naczelnego, że jego dziennikarz Cezary Gmyz napisał nieprawdę. Zdawał sobie też sprawę z tego, ze artykuł wywoła prawdziwe trzęsienie ziemi.

Wracając do głównej tezy artykułu, że na wraku są ślady trotylu, to teza ta jest prawdziwa i dowiedziona już badaniami wykonanymi przez polskich biegłych w Smoleńsku. Światowe media nie przedrukowują takich „wrażliwych” artykułów bez namysłu. Pobrane próbki, to prawda, wymagają żmudnych badań laboratoryjnych, między innymi po to, by stwierdzić, skąd pochodzi materiał wybuchowy. Ale wiadomo, że próbki mają dziś Rosjanie, podobno oplombowane, no i jest oczekiwanie prokuratury, że przekażą je bez zwłoki. Można w sprawie 10/4 dowolnie wszystko podważać, mącić, mataczyć, kręcić do samego końca. Przecież umyli wrak i dopiero teraz pozwolili go zbadać. Może podrzucili coś celowo. No to jak podrzucili, to mają problem. Detektory wykryły na wraku ślady materiałów wybuchowych, to jest pewne.

  

Pozostaje udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy badania laboratoryjne potwierdzą występowanie cząstek powybuchowych, tak zwanych osmalin. Jeśli będą, to nie da się już podważyć prawdy o wybuchu i zamachu. Oczywiście, do pełnego obrazu tragedii i zakończenia postępowania dowodowego potrzebny jest wrak samolotu. Trzeba odtworzyć rządowy TU –154, by dowiedzieć się, co stało się na jego pokładzie przed katastrofą. Niezwykle ważny i przełomowy artykuł „Rzeczpospolitej” pokazał opinii publicznej jednoznacznie, że prawda o podstawowych ustaleniach śledztwa jest skrywana. Dowiedzieliśmy się też, że to były pierwsze badania wraku na obecność materiałów wybuchowych po ponad dwóch latach od katastrofy. To jest niepojęte! Tak samo jak niepojęte jest, że wrak nadal spoczywa w Rosji. Niepojęte jest w ogóle całe antypaństwo Tuska!

 Niech premier nie próbuje tak wysyłać opozycji na banicję, bo jego naprawdę to może spotkać, oczywiście w najlepszym razie. Mamy pewną koalicję pozapartyjną ludzi myślących, która powtarza od dłuższego czasu, że państwo przestało działać, że jest w zaniku. To może być mądra koalicja przeciwko antypaństwu Tuska. Co jest wiodącym tematem konferencji prasowej ministra jakże ważnego resortu infrastruktury? Sławomir Nowak, z pełną powagą mówi, że trwają wytężone prace nad przygotowaniem na czas nowego rozkładu jazdy PKP. Wszystkie ręce na pokład! Kilkuset urzędników w całej Polsce dzielnie walczy o nowy rozkład jazdy pociągów. I ten rozkład będzie na czas – mówi minister antypaństwa Tuska. Nawet, jeśli zabraknie wagonów, lokomotyw, torów, rozkład będziemy mieli najlepszy na świecie. Gierek przy Tusku to jest pikuś, mały Pan pikuś.      

To dopiero początek, Panie Premierze

Ale news! Premier nie może żyć w jednym państwie z Jarosławem Kaczyńskim. To wiemy już od dawna, nie wiemy jedynie co zrobiłby sam ze sobą, gdyby Jarosław Kaczyński z jakiegoś powodu opuścił Polskę. O tym, że doszło do wybuchu, wiemy od dłuższego czasu, a Konferencja Smoleńska postawiła w tej sprawie prawdziwą kropkę nad i. Prokurator Szeląg niczemu tak naprawdę nie zaprzeczył, ale premier uznał za stosowne mówić o antypaństwowych działaniach opozycji, po czym dociskany skrył się za Grasiem, a Graś skrył się za własnym, chamskim zachowaniem wobec dziennikarza. Cała ta operacja „Trotyl”, jeśli byłaby rzeczywiście inspirowaną przez rząd prowokacją, nie ma większego sensu, bo co niby miał osiągnąć dzięki niej  Donald Tusk, poza podgrzaniem atmosfery w Polsce, która i tak już jest napięta, bynajmniej nie z powodu samego Smoleńska? Jeśli zależy mu na tym, to tylko w kontekście Święta Niepodległości, bo nie ma raczej innych logicznych powodów. Widać inne rzeczy. Mieliśmy nerwową reakcję prokuratury, znerwicowani są też liderzy PO, tak jakby nie wiedzieli, czy jutro wzejdzie słońce. Do tego wszystkiego, widać coś jeszcze, o czym chciałem pisać dziś rano: Donald Tusk przestał dbać o PR, zupełnie tak, jakby słupki poparcia dla niego i rządu nie miały już żadnego znaczenia. Są tego efekty. Tylko 1% Polaków popiera zdecydowana rząd Donalda Tuska. To jest już wynik gorszy od ekip Buzka i Millera, a wydawało się, że gorzej być nie może.

Ten wyjątkowy brak dbałości o poparcie społeczne może wynikać z trzech różnych powodów. Po pierwsze, Donald Tusk i tak planuje jakieś przesilenie, na przykład po burzliwych obchodach Święta Niepodległości i jest mu teraz wszystko jedno, co dzieje się ze słupkami poparcia. Po drugie, zdaje sobie sprawę z tego, że los jego ekipy został już  przesądzony, że to tylko  kwestia czasu, jak opuści Aleje Ujazdowskie. I wreszcie może być tak, że jest po prostu bezradny, że nie panuje już nad sytuacją, a tak zwane domknięcie układu politycznego stało się tylko mrzonką. To, co dzieje się w ostatnich dniach i tygodniach w Polsce dowodzi , że tego rządu w zasadzie już nie ma, to znaczy może on formalnie i jest, ale wszyscy sobie wokół tańczą, jakby go w ogóle nie było. Zachowanie się samego premiera podczas konferencji prasowej jest tego najlepszym dowodem. Nerwy na twarzy, wymuszony uśmiech, rozbiegane oczy, zresztą  niby dlaczego miałoby być inaczej. Prawda o 10 kwietnia wychodzi na jaw, a to dopiero początek. Przecież premier wie, że nie ucieknie od odpowiedzialności, zarówno on, jak i całe jego otoczenie. Z czego więc ma się cieszyć? Z czego ma się cieszyć jego partia, która przejdzie do historii jako ugrupowanie, które kryło prawdę o zamachu. Na tej podstawie zresztą, PO kwalifikuje się do delegalizacji. Ale może będzie to zbędne, może sama się rozpadnie, gdy tylko zapadną pierwsze wyroki w sprawie Zamachu Smoleńskiego. Zgoda, podchodźmy do 10/4 bez emocji, z rozwagą, ale poza dzisiejszym artykułem w „Rzeczpospolitej”, jak najbardziej rzetelnym, mamy „samobójczą” śmierć chor. Remigiusza Musia, prywatną ekspertyzę świadczącą o obecności materiałów wybuchowych na ubraniu jednej z ofiar katastrofy, oraz zgodną opinię kilkudziesięciu naukowców z Polski i zagranicy, że ich badania przemawiają za wybuchem na pokładzie TU – 154 M. Jeśli więc Donald Tusk nie może już z Jarosławem Kaczyńskim żyć w jednym państwie, niech pokaże na koniec choć jeden przekonujący dowód, że nie było żadnego zamachu, chociaż tyle, ale z jednym wyjątkiem:  już nic na temat brzozy.       

Nie ma już rządu Donalda Tuska

Nie ma już rządu Donalda Tuska i  nic tego nie zmieni. Są ich gabinety i tabliczki z nazwiskami na drzwiach, ale tego rządu naprawdę już nie ma. Jeśli ktoś z tej ekipy ma choć odrobinę honoru, niech poda się jeszcze dziś do dymisji. Tempo następujących po sobie wydarzeń i wypowiedzi jest w ostatnich godzinach tak duże, że urzędujący (?)  premier może, co najwyżej, wydłużyć o jakiś krótki czas swoją polityczną agonię. Platforma przed kamery wystawia tchórzy, którym najwyraźniej jest wszystko jedno co się stanie, takich jak Andrzej Halicki i niezawodny  Paweł Olszewski. Mają rację, nic ich nie uratuje przed osądem moralnym, a także prawnym. Platforma Obywatelska, w sposób przewidziany prawem, powinna zostać zdelegalizowana, a jej liderzy osądzeni. To nie są jakieś emocjonalne postulaty, tylko normalna kolej rzeczy, to jest spokojny osąd tego, co dzieje się w Polsce w ostatnich dniach i miesiącach. Wielką armię najwyższych urzędników PO czeka banicja, nie  na zasadzie zbiorowej odpowiedzialności, tylko na zasadzie udziału w organizacji, która kryła zbrodnię dokonaną na polskiej elicie państwowej i Prezydencie RP. Prawda o Smoleńsku wychodzi powoli na jaw, a to oznacza koniec historii III RP, na zawsze (pisałem o tym  prawie rok temu*).

Budzą się do życia milczący lub kłamiący miesiącami dziennikarze, palikotowcy domagają się dymisji Donalda Tuska, a Roman Giertych jeszcze milczy. Nie będzie domknięcia układu? Z nieistniejącego już rządu tylko Radek Sikorski zachował zimną krew i publikuje na Twitterze wyniki jakiegoś rankingu o dobrobycie na świecie. Walizki spakowane? Potrzebujemy w najbliższych dniach i miesiącach spokoju i opanowania, o to będzie zapewne apelował też Jarosław Kaczyński, domagając się jednocześnie osądzenia winnych: sprawców zamachu i tych, którzy mataczyli i ukrywali przed społeczeństwem prawdę przez ponad 30 miesięcy. Ale w spokoju tylko w tym rozumieniu, by w pośpiechu nie pominąć ani jednej osoby odpowiedzialnej za Tragedię Smoleńską, za Zamach. Nie ma już rządu Donalda Tuska, szkodzącego od samego początku Polsce, nastawionego na branie i na dorabianie się, a nie na tworzenie wolnej i niepodległej Rzeczpospolitej. Kończy się wreszcie czas rządów tak zwanego salonu, owych elit, które tak haniebnie zachowały się w obliczu śmierci polskiej delegacji w Smoleńsku. Jarosław Kaczyński mówi już całkiem oficjalnie o straszliwej zbrodni. Przyszła pora na powołanie rządu niepodległościowego, a jeszcze wczoraj pisałem o oczekiwaniu na taki rząd.  Jest tylko jedna obawa, czy nie mamy do czynienia z jakąś prowokacją.



*http://benevolus.salon24.pl/379462,prawda-o-smolensku-to-koniec-iii-rp

W oczekiwaniu na rząd niepodległościowy

Rosjanie nie będą mogli już dłużej lekceważyć sprawy wyjaśnienia Katastrofy Smoleńskiej, jeśli w Warszawie zostanie powołany nowy, niepodległościowy rząd. Mogą poprzez swoją agenturę i ludzi posłusznych Moskwie starać się jeszcze odwrócić kartę historii, ale w końcu odpuszczą, bo co niby mają zrobić, wypowiedzą nam wojnę? Utopią być może do końca Donalda Tuska, uśpią na jakiś czas swoich ludzi w Polsce, zresztą znając ich, przygotowani są na scenariusz upadku III RP, nazwy jak najbardziej niezasłużonej, bo Polska po 1989 roku bardzo szybko, z kraju odzyskującego swoją podmiotowość, niezależność, przekształcała się stopniowo w państwo zawieszone w środku Europy pomiędzy Rosją i Niemcami, bez własnej wizji rozwoju, bez silnej armii zdolnej do obrony swojego terytorium, z elitami, które stały się wykonawcami zadań zleconych, a nie kreatorami naszej nowej państwowości. No cóż, niech na razie tak pozostanie, że tu była jakaś III RP, z Rzeczpospolitą niewiele mająca wspólnego. Kością w gardle dla tych, pożal się Boże elit, było od początku samo słowo naród. Polakom, wypłukanym z entuzjazmu przez wojskowy i komunistyczny reżym Jaruzelskiego i Kiszczaka, wyczerpanym ponurą rzeczywistością lat osiemdziesiątych, bardzo łatwo było zaszczepić tak zwane wartości europejskie, wmówić, że Europa to wolność od wszystkiego, to wspólnota ludzkości, nowy wspaniały świat, do którego nas łaskawie wpuszczono, ale pod warunkiem, że będziemy w nim grzeczni i poprawni, po prostu klasa samych prymusów. Tymczasem Zachód sam się dziś gubi, nikt już nie wierzy w jakiś jednolity porządek europejski, więc najsilniejsi biorą górę nad słabszymi.

Tak długo, jak będziemy mieli w Warszawie słaby, skorumpowany politycznie rząd, tak długo będziemy się bezproduktywnie domagać prawdy o Smoleńsku. Tylko powołanie rządu niepodległościowego, daje jakąś szansę, choć nie gwarancję, poznania do końca wszystkich przyczyn Katastrofy Smoleńskiej, a w szczególności odpowiedzi na pytanie, kto stoi za wybuchem (ami) na pokładzie TU 154 M. Wiele wskazuje na to, że Moskwa i Warszawa, wspólnie i solidarnie, ukrywają prawdę przed Polakami. Śmierć ś. p. chorążego Remigiusza Musia, którego zeznania jednoznacznie wskazywały na fałszowanie zapisów z czarnych skrzynek tupolewa, znowu wzbudza naszą złość, ale i pokazuje też naszą bezradność. Bo co mamy zrobić? Przecież już dawno szereg osób w Polsce, ważnych dla śledztwa smoleńskiego,  powinno być objętych szczególną ochroną. Tylko kto miałby podjąć taką decyzję, skoro ciągle słyszymy: nie było udziału osób trzecich, przeżywał trudne chwile, generał miał kłopoty osobiste, ktoś inny przeżywał depresję. Przepraszam za słowo, ale jakiś debil tłumaczył ostatnio całą serię „samobójstw” słabą odpornością psychiczną naszych żołnierzy. Nie ma innego wyjścia, jak powołanie rządu niepodległościowego, który nie musi wcale jedynie rządem Prawa i Sprawiedliwości, rządem jednej partii czy koalicji partii prawicowych. 

Innymi słowy, mogą się znaleźć w nim wszystkie te siły, które zaakceptują historyczny zwrot  w Polsce, do którego i tak nieuchronnie zmierzamy, zwrot ku Niepodległej i Wolnej RP. Elity III RP mają prawo liczyć na poparcie pogodzonych i zadowolonych z obecnym porządkiem politycznym i społecznym, ale nie przebiją się już do młodego pokolenia Polaków. Ich nie wychowała  Gazeta Wyborcza, ani TVN, co więcej, znaczna część tego pokolenia szuka swojej tożsamości we wspólnocie narodowej, w tradycyjnych wartościach. Nie ma czasu i miejsca na dialog z obozem władzy, jakimiś ich elitami(?), nie ma czasu i zgody na domykanie czy poszerzanie układu politycznego, na jakiś nowy okrągły stół. To droga donikąd. Nie ma z kim po drugiej stronie rozmawiać, bo oni tkwią albo w intelektualnym niebycie, albo w bełkocie. Kto nie jest zdrajcą i nie szkodził Polsce, a chce jeszcze coś zrobić dla swojej Ojczyzny, sam znajdzie drogę do Niepodległej. Do niej nie trzeba nikogo zapraszać. Powracamy znowu do źródeł, do tradycyjnych wartości narodowych, znowu potrzebujemy wolności, którą podawano nam w porcjach przez dwadzieścia lat, tak, że część z nas pogubiła się i przestała odróżniać wolność od klatki, a prawdę od kłamstwa. Do  źródeł powrócili Węgrzy, Niemcy od swoich źródeł nigdy tak naprawdę nie odstąpili, z czym zgodzą się chyba ideolodzy nowych Niemiec i nowej Europy, tacy jak Jürgen Habermas i ich wyznawcy w Polsce. Nie można przegapić momentu dekonstrukcji, tej przejściowej „politycznej postmoderny”  w Europie, bo jesteśmy dużym narodem, mamy duży potencjał intelektualny i nie tyle zasługujemy, co musimy sobie sami zapewnić odpowiednie miejsce na kontynencie.

Trzeba powstrzymać zadręczanie się Katastrofą Smoleńską, wybuchami, które do niej doprowadziły, bo to odbiera nam energię niezbędną do budowania nowej Polski. Patrzmy na to chłodnym okiem. Liczenie, że coś się zmieni w sprawie zamachu ze strony rządu, prezydenta, bo my się domagamy prawdy jest stratą czasu. Ten rząd nic już nie wyjaśni, nie wejdzie na żadną ścieżkę prawdy, runie w kłamstwie, będzie szedł do końca w zaparte, a razem z nim, też się nie łudźmy, niemała część polskiego społeczeństwa. Tak, jak pisałem  (http://grzechg.blogspot.com/), mózgi niektórych Polaków są tak wyprane z logicznego myślenia przez propagandystów III RP, że gdyby nawet lecieli TU – 154 M do Smoleńska i przeżyli wybuch, to dziś mówiliby, że to był chyba wypadek, no wstrząsnęło, ale gdzieżby tam wybuch. Jechałem ostatnio „pisowskim” pociągiem, czyli zwykłym, tak zwanym składem elektrycznym, no bo przecież przedsiębiorcza PO jeździ pierwszą klasą EC, prawda Panie oszołomie prof. Radosławie Markowski? Jechało tym pociągiem mnóstwo młodych ludzi, głównie studentów i studentek, zaczytanych w książkach, w ciekawej prasie (domyślcie się sami, w jakiej), naukowych opracowaniach, owszem, słuchających także muzyki ze swoich smartfonów. Trzeba wierzyć w Niepodległą, w Wolność, w 11 Listopada, skoro nawet w tak  totalnie „zbarbaryzowanej” i zdezelowanej PKP.....podróżuje dziś taka wspaniała młodzież.                    

Wolność dla 11 Listopada!

Już pojawiły się głosy w blogsferze, żeby tak jakoś uspokoić to nasze Święto Niepodległości, okiełznać. Ale jak? Może flagę wywiesić, może zaśpiewać „My, pierwsza brygada..” z Babcią przy stole, może wyjść nawet na balkon i krzyknąć - precz! Ale to już ostro, prawie tak, jak w „Lucusiu” Stanisława Mrożka, tyle tylko, że tam rzecz działa się w toalecie i było to bardzo dawno temu. Otóż nie ma na to zgody. Żadne instrukcje spokojnego i poprawnego zachowania, wskazówki, ostrzeżenia, czy świeckie modły. To nie prawa strona bezcześci narodowe święto, nie prawica prowokuje do starć, tylko trockistowsko – faszystowskie (dokładnie tak – faszystowskie) bojówki z Niemiec i z Polski, ochoczo wspierane przez gazetę człowieka, za którym Róża Thum wskoczyłaby w ogień, no tylko jest pytanie, czy on wskoczyłby tam przed nią. Swoje dolewa prezydent Komorowski, który śmiało i bezkompromisowo wprowadza do Polski rosyjską wolność inicjując, całkiem skutecznie, ograniczenie prawa do zgromadzeń. I urządza marsz w nasze święto wolności. Mamy już azjatyckie zwyczaje w życiu publicznym, mordy polityczne i mordy ważnych świadków, no bo które to już „samobójstwo” osoby, której wiedza i zeznania były tak ważne dla smoleńskiego śledztwa. Chorąży Remigiusz Muś, jak wielu innych przed nim, umiera w niewyjaśnionych okolicznościach. Kto w to jeszcze uwierzy? To jest prawdziwa atmosfera panująca w przedlistopadowej Polsce, pełna pogardy dla prawdy i wolności jednostki, oraz praw człowieka. Przychodzi, co rok, dzień 11 Listopada, który dał nam wolność i niepodległość, nie po 10 – ciu, nie po 30 - tu, tylko po 123 latach niewoli. Wolność, wolność i jeszcze raz wolność tego dnia szczególnie. Bez taryfy ulgowej dla tych, wśród których wolność Polaków budzi strach i nienawiść. To także dzień naszej wspólnoty narodowej. Komu się nie podoba, niech sobie założy swoją własną wspólnotę i czci dzień jej powołania, albo niech przeniesie się pod Bramę Brandenburską i tam wyrazi swój aplauz dla pojednania polskiej i niemieckiej Antify.

To dziwne nasze skrępowanie przed 11 Listopada, ta wywoływana w mediach atmosfera strachu, ta lewicowa, z gruntu antynarodowa, a czasami wręcz antypolska narracja, że ulicami idą faszyści, to błoto rzucane w prawicę ma jeden cel: pozbawić nas dumy narodowej z odzyskanej niepodległości. Nawet, jeśli znajdzie się kilkunastu tak zwanych łysych (swoją drogą to taki sam epitet jak pedał), którzy wdadzą się w bójkę z faszysto – anarchistami (taka schizofrenia jest możliwa), albo zablokuje się gdzieś kiboli i polecą kamienie, to przekaz w Polskę, w Europę i w świat idzie jeden: w Polsce, tak tragicznie doświadczonej przez wojnę (nie przez Niemców!) odradza się faszyzm. No szok. – Szok - mówi Helmut do Karen.   -Zobacz, u nas to dziadostwo tego Austriaka wyplenili, a w Polsce kwitnie faszyzm. Dlatego wzywanie do założenia ciepłych kapci, wyglądania na ulicę z ukrycia, zza firan, te wszystkie apele są nie na miejscu, są asekuranckie, są przejawem iluzji, albo konformizmu niektórych publicystów, żeby jakoś tak po ludzku pójść w tym dniu razem, poudawać, jacy my to ponad podziałami być potrafimy. Z kim ponad? Ponad Smoleńskiem?



Rzeczywiście jest tak, że doświadczamy życia w kraju, który staje się coraz bardziej barbarzyński, w którym barbaryzacja nie dotyczy jedynie samej władzy, ale objęła jak najbardziej tak zwany salon i jakąś część naszego społeczeństwa. Tego wszystkiego, w tej RP, już się nie poskleja. Tylko na nowym fundamencie, nowego państwa będzie można budować pojednanie, nową wspólnotę narodową, będzie można sobie wybaczać. Dziś jest to niemożliwe, dziś byłoby to wręcz głupotą. Dziś, możemy przeciwstawić barbaryzacji nasze umiłowanie wolności, nasz patriotyzm i nasze zdecydowanie i bezkompromisowość. Młodzi ludzie mówią obrazowo o spranym mózgu. Niestety, mózgi niektórych Polaków są tak sprane przez ideologów III RP, że gdyby nawet lecieli TU – 154 M do Smoleńska i przeżyli wybuch, to dziś mówiliby, że to chyba jednak był wypadek. Najgorsze są jednak szuje. Szuje, które stroją się, gdy wszystko się sypie, w nowe pióra i mówią, że oni przypuszczali, że coś było nie tak, ale  dopiero teraz przejrzeli na oczy. Tu nie chodzi o Kowalskiego spod piątki, tylko o tych, którzy od początku, od 10 kwietnia mieli dostęp do wielu informacji i wiedzieli, że nad Siewiernym doszło do zamachu. Są dziś dwie Polski, to prawda, i jedna Polska musi wygrać z tą drugą, właśnie o te jedną, jedyną Polskę z 11 listopada – Wolną i Niepodległą. Dlatego trzeba głośno mówić: Wolność dla 11 Listopada.

Mohery z Czerskiej i Alternatywa z Placu Trzech Krzyży

Zagalopował się chyba Rafał Ziemkiewicz, jak jeździec, który już dawno minął swoją wieś i gna gdzieś, nie wiadomo dokąd. Ale, dzięki temu - ceniony przeze mnie jak najbardziej publicysta, a pewnie i ideolog prawicy - zainspirował mnie tym jednym zdaniem z wywiadu dla GW, bym coś od siebie dopisał o naszej prawicy:


„To, co promuje tzw. polska prawica, to nie jest dobrze rozumiany patriotyzm. To koncepcja, którą dość celnie wyszydził w "Transatlantyku" Gombrowicz, pisząc, że Polska to jest potwór, który od tysiąca lat się rodzi i nie może się urodzić, od tysiąca lat ginie i nie może zginąć i tylko wymaga nieustannego składania mu ofiar. Tej prawicy wydaje się, że wystarczy uderzyć w dzwon bogoojczyźniany, wyjąć krzyż, flagę biało-czerwoną, ewentualnie zacytować papieża, a Polacy za tym pójdą. I potem przychodzi wielkie zdumienie, jak to jest możliwe, że tak się nie dzieje. Tymczasem dlaczego przeciętny Polak miałby dbać o Polskę?”


Doprawdy, nie wiem, z jaką prawicą redaktor Ziemkiewicz się styka, ja w każdym razie też się z nią stykam i śmiem twierdzić, że zdecydowana większość wyborców głosujących na prawą stronę, czyli, nie błądźmy, na Prawo i Sprawiedliwość, to najnowocześniej myśląca część polskiego społeczeństwa, a sama formacja Jarosława Kaczyńskiego, jest co najmniej o dwie długości dalej od pozostałych ugrupowań w nowoczesnym, choć prawicowym myśleniu o państwie. Rzecz bowiem w tym, że być dziś nowoczesnym to być po prostu prawicowym. Na poparcie tej tezy przykład z pozoru absurdalny, a właściwie proste pytanie: Czy młodzieniec zjadający rosołek u swojej kochanej, moherowej Babci będzie bardziej nowoczesny od kolegi „zażywającego” codziennie chińskie zupki? Oczywiście, że tak. Owszem, trzeba mieć Babcię i nie zabierać jej dowodu osobistego, albo posiąść - dzięki naukom Babci, jeśli już nie żyje - umiejętność gotowania pysznego rosołu. Wokół mnie, w najbliższej rodzinie, wśród znajomych zmam wiele osób, które głosują na Prawo i Sprawiedliwość. Są jak najbardziej nowocześnie myślącymi ludźmi o Polsce i świecie, oczytanymi, wykształconymi, krytycznymi. Różni ich od życia w tunelu politycznej poprawności jedno: troska o Polskę i jak najbardziej nowoczesny patriotyzm. To nie jest domeną prawicy w wielkich miastach, podobnie myślą wyborcy z Tarnowa czy Sieradza. Flaga, krzyż, dzwon, to wszystko jest ważne dla nich, ale nie jest dominantą w ich patrzeniu na Polskę. Doskonale zdają sobie sprawę z tego, że nawet największy marsz w stolicy, sam w sobie, nie zmieni Ojczyzny na lepsze. I co, najważniejsze chyba, nie mają w sobie jakichś postkolonialnych nawyków, szczególnie młodsze pokolenie wyborców PiS-u. Równe szanse dla wszystkich, sprawiedliwy podział tego, na co wszyscy łożymy ze swoich podatków i Polska silna, samodzielna, dumna, tego głównie oczekują. To oczywiście wielki skrót .



Prawica jest nowoczesna, ponieważ to, co niesie nas w przyszłość, co pozwala nam na rozwój osobisty i naszej wspólnoty, to nasze nieprzemijające wartości: język, kultura, tradycje, polskość. „Gombrowicz to przeżytek” - pisałem ponad trzydzieści jeden lat temu, wskazując na prozę Witkacego, z której ważne nauki płyną dla wszystkich Polaków. To była przekorne, ale podtrzymuję po części to zdanie. Nie dajmy się zwariować z owym „polskim potworem”. Przeciętny Polak, głosujący na PiS, dba jak najbardziej o Polskę, ma, można powiedzieć, więcej wyczucia na sprawy narodowe, na symbole, choć nie można odmówić myślenia o pomyślności Rzeczpospolitej Polakom, „zamieszkującym” inne archipelagi naszej rzeczywistości. Przestańmy milczeć i zdejmijmy wreszcie gombrowiczowską maskę nowoczesności ze środowiska Gazety Wyborczej, postępowych mediów i złotoustych polityków Platformy. Cóż oni nam proponują? Trockizm wymieszany z postmodernizmem (dogorywa na Zachodzie), political correctness w towarzystwie azjatyckich obyczajów dawnych służb, kult cwaniactwa plus europejska papka, którą właśnie wszyscy wypluwają na zachód od Odry. Cóż oni nam proponują? Trockizm wymieszany z postmodernizmem (dogorywa na Zachodzie), political correctness w towarzystwie azjatyckich obyczajów dawnych służb, kult cwaniactwa plus europejska papka, którą właśnie wszyscy wypluwają na zachód od Odry. Ideowe korzenie projektu III RP tkwią jeszcze głęboko - gdzieś pomiędzy finlandyzacją Polski, a głosem francuskiej lewicy z lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Do tego projekt ten uwikłany jest w tysiące mikrofilmów i teczek spoczywających w Moskwie, kisi się wręcz w dawnym socjalistycznym sosie, jest wsteczny i konserwatywny, błądzi po peryferiach marksizmu i lewicowego liberalizmu. Powiedzmy dość lewicowym, wstecznym moherom, które chcą nas wpędzić w otchłań dawnych, skompromitowanych idei i rozwiązań. Obnażmy ich wsteczne myślenie. Platformy nie ma co obnażać, bo tam nie ma żadnych idei, poza ideą dorobienia się za wszelką cenę. Postęp to prawdziwy rosół z kury, a nie chińska zupka, to spokojna niedziela, a nie wyścig szczurów. Na tradycji, na wartościach, Ameryka zbudowała całą swoją potęgę. Lewicowe mohery oraz  pseudoliberalna i cyniczna konserwa rządzącej partii nie zatrzyma nowoczesnej prawicy. Niech będzie z nami krzyż, bo zawsze był z nami, nie tylko jako świadectwo wiary, ale także jako symbol walki Polaków o wolność i niepodległość.

Depolonizacja Polski i projekt III RP

Doprowadzenie do Katastrofy Smoleńskiej, a potem - polskimi i rosyjskimi rękami - zacieranie śladów, powtarzanie kłamstw, szydzenie z ofiar, blokowanie dostępu do głównych dowodów, bezczeszczenie zwłok, to wszystko razem kończy pewien zasadniczy proces zmierzający do wynarodowienia Polaków, pozbawienia ich własnej historii, tożsamości, godności i własnej wartości. Nie jest to teza na wyrost, można ją poprzeć konkretną argumentacją. Smoleńsk ma upewnić polskie społeczeństwo w przekonaniu, że już nic nie może i nic nie znaczy tak naprawdę w Europie, nikt też nie przyjdzie tu z pomocą. Naszym jedynym w zasadzie zadaniem, w tworzącym się nowym porządku politycznym w Europie, jest praca. Mamy pracować i jeść, po to, żeby mieć siłę pracować. To jest sedno naszej nowej roli, jaką mamy odgrywać na kontynencie. Katastrofalny stan kultury polskiej jest faktem, podobnie sportu, innowacyjność naszej gospodarki żadna, a historia, a jakże, jest tylko bolesna i żałosna.

 

 

Polityka wydziedziczenia Polaków z ich własnego terytorium trwa nieprzerwanie od 1939 roku, trzeba mieć w końcu tego świadomość, jeśli chce się zrozumieć choćby obecne zachowanie rządu i prezydenta, albo działania Berlina i Moskwy. Za chwilę, za kolejne kilka miesięcy, obudzimy się z potwornym poczuciem winy za dokonane po 1945 roku czystki etniczne na Niemcach. Może należałoby jednak emitować Niemcom znad Łaby i Renu, codziennie, przed śniadaniem najlepiej, jednominutowy film ze zdjęciami z egzekucji dokonywanych przez Niemców na polskich dzieciach. Codziennie, żeby im ten obraz wdrukować na kilka pokoleń naprzód. Tymczasem, w ramach polityki otwarcia i pojednania, oddaliśmy praktycznie całą gospodarkę, większość banków w ręce Niemiec, a to czego nie chcieli wziąć, bo mieli u siebie, zamknięto po nieudanych próbach prywatyzacji, likwidując w ten sposób  polską konkurencję. Polska, w tej, realizowanej konsekwentnie filozofii ma być krajem słabym, bez własnej myśli technologicznej, całkowicie zależnym od gospodarki niemieckiej, a surowcowo jak najdłużej od Rosji, mającym dużo, i tanio, produkować dla odbiorcy zachodniego.

Z Sowietami jest trochę inaczej. Swoimi czołgami i agenturą w Polsce, oraz partią posłusznych im polskich kacyków, mogli utrzymywać tu przez blisko 45 lat porządek, ale nie mogli liczyć na aplauz Polaków serwując na co dzień prymitywną propagandę – własną i tę trochę ucywilizowaną przez polskich namiestników. PRL miał, po 1956 roku, swoje minimum autonomii, która choćby w sferze kultury była źródłem powstania wielu wybitnych dzieł, zachowania podstaw kultury narodowej. Polskość można było kultywować oczywiście w takim zakresie, w jakim nie naruszało to sowieckiej dominacji. Moskwa nie miała tutaj swoich elit zdolnych do tego, by narzucić Polakom swój sowiecki kod kulturowy, z natury obcy, kompletnie nie przystający do naszej tradycji, wręcz prymitywny. Poległ on zresztą i w samej Rosji po upadku ZSRS. Polskość, nawiązując na moment do słów Donalda Tuska, była jednak w PRL normalnością. Prawdziwych wyznawców socjalizmu było być może kilkaset tysięcy. W sferze prywatnej byliśmy jeszcze u siebie, był Kościół, który wspierał narodową tradycję. Brakowało nam jedynie wolności i demokracji. Dlatego, tak wręcz euforyczne były pierwsze miesiące po Sierpniu 1980 roku. Tego komuniści i ich agenci w „Solidarności” się nie spodziewali.

 

 

Zupełnie inny wymiar ma to, co dzieje się w Polsce po 1989 roku. Demokracja i wolność, podana Polakom niemal na tacy (tak to wtedy wyglądało), bardzo szybko została zastąpiona wojną z naszą tożsamością narodową i kulturową, toczoną pod różnymi hasłami: europeizacji, zbliżania się do Zachodu, walki z ciemnogrodem, etc. Nagle, po dwudziestu latach tej wojny, okazuje się, że nie mamy być z czego dumni w naszej ponad tysiącletniej historii. Hołd Ruski z 1612 roku to przejaw naszej agresji, ekspansji, Powstanie Warszawskie to wielki historyczny błąd, holokaust to Jedwabne, Polacy to zabójcy, a stalinowcy oprawcy to starzy schorowani ludzie, podobnie jak ludzie odpowiedzialni za stan wojenny, do tego jeszcze ludzie honoru.

 

 

I wreszcie jest Smoleńsk, który miał przypieczętować nowe status quo w całej Europie Środkowej. Gdyby nie było tego zamachu, gdyby do niego nie doszło, nie zmienia to osądu tego, co dzieje się z Polską, wokół niej i jaką rolę ponad naszymi głowami, wyznaczono po prostu Polsce w Europie zdominowanej przez Niemcy i Rosję. Nikt nie musi dokonywać już rozbiorów, podpisywać tajnych dokumentów. Proces ubezwłasnowolnienia Rzeczpospolitej rozpoczął się zaraz po 1989 roku. Na nowych warunkach, w których istotną role odgrywają Niemcy, oraz tak zwane elity III RP, oraz dawne służby specjalne. Przystąpienie do Unii Europejskiej sprzyjało temu procesowi, niezależnie od korzyści, jakie dało samej gospodarce.

Nie ma potrzeby rewizji granic, choć i na to być może przyjdzie czas, na przykład pod pozorem budowania super regionu z zachodniej Polski i wschodnich Niemiec. Nie ma potrzeby trzymania tutaj żadnych obcych wojsk, ponieważ kontrolę nad budową nowego porządku europejskiego przejęli sami Polacy. Indoktrynacja społeczeństwa płynąca z mediów i świata polityki przez dwie dekady, prowadzona była na niespotykaną dotąd skalę, oczywiście przy zachowaniu wszelakich pozorów, że RP jest niepodległa i mocna jak nigdy dotąd. Próba budowania nowego państwa, zapoczątkowana przez Jarosława Kaczyńskiego w 2005 roku, była skazana i tak na porażkę. Nowy projekt Polski bez polskości wygenerował bowiem całe nowe pokolenie, któremu wdrukowano tę nową Polskę – Nie – Polskę, bez tradycji, bez patriotyzmu, zalęknioną, żeby tylko nas znowu o coś nie posądzili, żeby tylko z jakiegoś powodu nie było nam za coś wstyd. Każdy zachodni ochłap był lepszy od tego co polskie. Mamy dziś tego efekty, czyli owych lemingów, bezkształtnych ideowo, zachłyśniętych sobą, bezrefleksyjnych, obojętnych, albo wręcz wrogo nastawionych do rozważań o tym, co stało się 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku.

Fenomenem w tym wszystkim jest to, że aż jedna trzecia społeczeństwa zachowała swój dawny polski kod kulturowy. Okazała się odporna na Czerską i Wiertniczą. To znacznie większa część społeczeństwa, niż ta, która 30 lat temu nie pogodziła się ze stanem wojennym. Z pewnością jesteśmy w przełomowym momencie naszej historii, w pobliżu kolejnego zakrętu i nie jest jeszcze wcale przesądzone do końca, że projekt na Polskę bez polskości zostanie zrealizowany. Trzeba pamiętać tu o jednym: projekt ten znakomicie współgra ze wszystkimi strategicznymi interesami Niemiec i Rosji. Ci, którzy tego nie widza, a biorą w nim udział, mają jeszcze czas na wycofanie się z niewidocznej być może na co dzień depolonizacji Polski. Pierwszym, ale tylko pierwszym krokiem do zatrzymania tego procesu jest ujawnienie prawdy o 10/4, ukaranie winnych, upadek III RP i budowa nowego państwa od podstaw. Alternatywą jest rozbiór, ale nie rozumiany tak jak ponad dwieście czy siedemdziesiąt lat temu. Jego początki już widać, a Smoleńsk jest tego realnym dowodem. Nic nie jest przesądzone, ale świadomość długofalowych działań przeciwko naszej tożsamości i wspólnocie narodowej powinna być jak najbardziej powszechna.

Ona zostaje, premier zostaje, pełna odpowiedzialność

Za chwilę konferencja premiera Tuska po posiedzeniu Rady Ministrów. Drżę w fotelu, napięcie rośnie, bo rzecz dotyczy przyszłości minister Joanny Muchy. Ona czuje się odpowiedzialna politycznie, oni z NCS się nie czują, ale premier w ogóle za wszystko jest odpowiedzialny. Odpowiedzialność ministra – mówi piękna minister (jeszcze, ale w sensie bycia ministrem (trą) oczywiście) to szersza odpowiedzialność. Jasne. Najszerszą ma Donald Tusk. Chodzą słuchy, że Angela Merkel namawia go na pełną odpowiedzialność za Europę. Premier podobno się jeszcze waha, ale ma takie doświadczenie w braniu odpowiedzialności, że chyba nie odmówi zniewalającej kanclerz. Ach te europejskie scenariusze.... Dziś szczyt, jutro szczyt, ostatnia szansa, znowu bęc, a na końcu mordercza noc polskiego premiera, który mówi do zebranych i wystraszonych prezydentów i premierów w Brukseli: - No, dajcie mi tu tego Davida Camerona, biorę za wszystko odpowiedzialność! – mówi to tak zdecydowanie, że Van Rompuy zsuwa się omdlały z krzesła.

Piękny teatr, jak z Mrożka. Donald Tusk krzyczy na Camerona i mówi, że brakuje mu odpowiedzialności. Co dziś będzie się działo? Czy odwoła minister Joannę? Kto jest odpowiedzialny za skandal z dachem? Ona nic nie mogła zrobić w tej sprawie, to jasne. Nikt nic nie mógł. Miała wyjść na murawę z „turbozasysarką” wodną? Dowiemy się, bo premier zaczyna mówić, a rzecznik Graś od razu, że będzie mało pytań. Nim Donald Tusk dojdzie do Muchy, to warto zwrócić uwagę na to, że zaczął od spraw kas, co wkurzają przedsiębiorców, czyli tak po ludzku. Nic nie ma na temat wycieku delikatnych danych z MSZ. Ciekawe, czy za to też premier weźmie odpowiedzialność, czy Radek Sikorski. Ten wyciek to niezwykły, milowy, a może nawet świetlny krok w kierunku przyjaźni z reżymem Łukaszenki. Zobaczcie, co mamy, zdaje się mówić nasz rząd, oto nasze dane: tyle papieru, tyle kasy, dla tej i dla tej organizacji. Chcecie spis naszych agentów na Białorusi? To tylko kwestia czasu, jak ich lista pojawi się na portalu „Informator Wywiadowczy MSZ”. Nasi agenci (o ile takich mamy) już pewnie wieją z Mińska. Tymczasem, premier mówi piątą minutę o murawie. Słucha go cały świat, więc jest precyzyjny: „opady tego dnia były absolutnie ponad normę” – potwierdza i dodaje, że 16 października spadło tyle deszczu, ile spada normalnie przez całe 20 dni października! Aż wbiło mnie w fotel.  Obserwator FIFA miał prognozę, że spadnie przelotny deszcz – kontynuuje nasz premier. Wydaje się też, że czytał instrukcję otwierania dachu, mój Boże, poświęcenie jest pełne, łzy płyną z oczu mojej ukochanej Babci, która do tej pory nie znalazła swojego dowodu. (......)

 Premier chwilę wzdychał, ale to już dziesiąta minuta wywodu, w końcu doszedł do wniosku, że nie było tak naprawdę prawdziwego gospodarza tego wielkiego wydarzenia sportowego. To prawda, nie było, też teraz na to wpadłem, ale już po premierze, czyli jestem drugi. O PZPN nic nie mówi, ale tu jednak bomba! Premier (uwaga!) skrytykował NCS za to, że o zagrożeniach co do meczu, informował PZPN wysyłając tam SMS (!). I Babcia, i ja, trochę się dziwimy, skoro w sprawach Państwa (!), jego koledzy partyjni w Sejmie, głosują dokładnie tak, jak każe im w SMS – ach Grupiński, to znaczy, że tak można?! No, ale to nic, bo teraz jest to, na co czekamy: Donald Tusk nie odwoła Pani Minister Muchy. I to pomimo tego, że premier cierpiał tego wieczoru, tak samo jak inni kibice. No tak.....miało być kilka pytań od dziennikarzy, ale posterunkowy Graś już powiedział, że krucho, bo zostały dwie minuty. Służba nie drużba, szczególnie dla Polski, po co znowu jakieś głupie pytania o Smoleńsk, albo o ten wyciek wrażliwych danych. Te 120 sekund, premier wykorzystuje więc słusznie na dalszy ciąg opowieści o murawie i dachu, kończąc puentą, na którą czeka cała Polska: jego stanowisko w sprawie jest krytyczne. Ha, ha, ha, ha, Panie....Panie,....Premierze....Aaa.a.....koniec konferencji Premiera. Donald Tusk rzucił na koniec „nie powiem”, ale nie wiadomo, o co chodziło w pytaniu. Wielka i całościowa odpowiedzialność premiera za wszystko znowu górą. Polska jest zbyt wielkim i dumnym krajem, by pozwoliła sobie grać na nosie swoim własnym dachem.                      

Wielkie redakcje i służby na straży systemu

Konferencja Smoleńska nie mogła być przełomem w dochodzeniu do prawdy o 10/4, ponieważ nie ma na razie oczekiwanego przez prawicę przełomu w samym społeczeństwie, a obóz władzy od początku stoi na straży kłamstwa smoleńskiego, jest więc dokładnie po drugiej stronie. Cóż więc miałoby się stać po tym, jak grupa naukowców z kraju i z zagranicy, o uznanym dorobku naukowym, wskazuje jednoznacznie, ze na pokładzie TU –154 M doszło do wybuchu? Bez dostępu do wraku i oryginalnych zapisów z „czarnych skrzynek” zawsze powiedzą nam, że to tylko hipoteza, teoria, nic więcej. To dlatego, między innymi, główne media (w znakomitej większości) mogły sobie pozwolić na przemilczenie konferencji, gdyż wiedziały, że oburzenie przyjdzie stamtąd, skąd i tak dociera codziennie, czyli z PiS-u, blogsfery, prawicowej prasy. I na tym koniec. Nie będzie z tego powodu żadnej afery, bo Smoleńsk jest, albo wypierany ze świadomości społecznej, albo przyjmuje się oficjalne wyjaśnienia rządu, choć większość respondentów pytanych o 10/4 nie wierzy Rosjanom w prowadzone przez nich śledztwo.

W tej sprawie społeczeństwo wcale nie jest zastraszone wizją wypowiedzenia wojny. Bo dziś strach, obawy, niepokoje mają wśród Polaków zupełnie inne oblicze, ale to odrębny, wielki temat do rozpraw. Jakaś cześć naszego społeczeństwa, niemała, osadzona mocno w polskiej tradycji, pokrywająca się pewnie w dużej części z wyborcami PiS- u, nie została jeszcze wynarodowiona, można powiedzieć, że sprawy Polski, Ojczyzny, niepodległości, leżą jej na sercu. Ale jest też część społeczeństwa, dla której sprawy wielkie, symboliczne, nie mają większego znaczenia. Ci ludzie, często dobrze wykształceni, doskonale wiedzą, że dzisiejsza Polska jest słaba, że nie prowadzi żadnej samodzielnej polityki. Wiedzą, że gramy tak, jak każą nam Niemcy i Rosjanie, ale to – naprawdę – nie stanowi dla nich większego problemu, nie mają poczucia jakiegoś dyskomfortu, nie są wolni, więc nie odczuwają potrzeby wolności, wolność dla nich to władza, wpływy i pieniądz.  Narrację wolności, tak silną po 1980 roku, stłamszoną przez stan wojenny i ostatecznie pogrzebaną przy okrągłym stole, zastąpiła narracja politycznej poprawności, tego co wypada i czego nie wypada mówić, robić, myśleć. Tu, począwszy od 1989 roku, mamy prawdziwy kulturowy terror, którego emanacją jest środowisko „Gazety Wyborczej”. Towarzyszy temu nachalna filozofia konsumeryzmu, której specyficznym przejawem jest wielka popularność seriali i filmów, w których wszyscy są piękni, młodzi i bogaci.

Status quo w Europie Środkowej nie pilnują już sowieckie czołgi, tylko wielkie redakcje i dawne komunistyczne służby rozsiane po mediach i ulokowane w biznesie, oraz wielki kapitał, czego doświadczyli Węgrzy. Polską rządzą rasowi cynicy, wytresowani przez nowy system, a niektórzy wyhodowani jeszcze za czasów komunistycznych. Żaden cywilizowany kraj, nawet dużo mniejszy od Polski, nie pozwoliłby na takie zeszmacenie się wobec Rosji, do jakiego doszło u nas, w obliczu tragicznej śmierci elity państwowej. Jak inaczej, niż zwykłą żebraniną, nazwać te prośby o zwrot wraku?  Zresztą, może to tylko gra. Ale cóż? Można jeszcze milczeć o wybuchu, bo gdyby nawet był, to jeszcze nie jest to zamach, a jeśli nawet zamach, to – zapewniam, że nie braknie nad Wisłą takich głosów – co to teraz zmieni, czas płynie, musimy się z tym jakoś pogodzić. Nie sądźcie też, że rządzący mają tu jakieś dylematy, że ich ta sprawa gdzieś tam w głębi duszy boli. Oni, według siebie, zarządzają czymś w rodzaju masy ludzkiej, którą trzeba kontrolować i "edukować" poprzez system podporządkowanych sobie mediów. To władza wyrachowana, nastawiona na bieżące korzyści sitwy, jaką tworzy, uległa wobec obcych, w gruncie słaba (można było to zobaczyć 10 kwietnia wieczorem w Smoleńsku), ale taka wystarczy do rządów nad słabym, zatomizowanym dziś polskim społeczeństwem.

Marsz 29 Września pokazał siłę Obozu Patriotycznego, ale obóz ten dziś, poza kilkoma tytułami prasowymi i blogsferą, nie ma praktycznie żadnych poważnych sprzymierzeńców. Kościół, w momencie, gdy sprawa Smoleńska krzyczy wręcz o prawdę, podpisuje porozumienie z Cyrylem I, pewnie potrzebne, ale teraz? Nie jest może tak źle, jak to rysuję, ale poza milczeniem mediów, o wiele bardziej niepokojące jest stłamszenie społeczeństwa, urobienie go na „europejską” modłę, wypłukanie go z potrzeby życia w prawdzie, w miłości do Ojczyzny. Obóz władzy, nie zmierza do żadnego kompromisu, będzie przekładał pozorne wajchy tak długo, jak tylko może – w jednym celu: utrzymania władzy. Tuska zastąpi ktoś inny i na tym skończą się zmiany, coś na kształt nowej odwilży. Jest oczywiście mieszanka wybuchowa, która mogłaby go nie tylko zmieść z powierzchni ziemi, ale także na długie lata przenieść jego funkcjonariuszy w miejsca odosobnienia: załamanie gospodarcze i ujawnienie prawdy o Katastrofie Smoleńskiej, w mniejszym stopniu same wybory parlamentarne.

Jakakolwiek by ta prawda nie była, będzie świadczyć o współodpowiedzialności tej władzy za śmierć najwyższych dostojników i urzędników państwowych. Ta konstatacja nie wynika z hipotez, domysłów, tylko ze znanych powszechnie dokumentów i faktów. Potrzebne jest dużo większe wsparcie społeczne dla upadku systemu władzy, jaki ukształtował się w Polsce po 1989 roku. Tu nie chodzi tylko o Tuska i jego Platformę, tu chodzi o zwrot w historii Polski, o powrót do ideałów wolności, do budowy niepodległego państwa od podstaw. Nie jest może wizja zbyt atrakcyjna dla Polaków, chcących mieć wszystko, tu i teraz, już, bo inni też mają, ale jest to przynajmniej wizja polska. Po Konferencji Smoleńskiej nabraliśmy jeszcze większego przekonania, że prawda jest po naszej stronie – tak, tu można nawet mówić o przełomie - ale ona sama w sobie, nie wystarczy do upadku III RP. To nie w naszym stylu, romantycznym i heroicznym., ale kropla naprawdę drąży skałę.

Mój fotel w centrum Europy

Siedzę wieczorem na fotelu i wydaję mi się, że jestem w środku Europy, a tymczasem słyszę coraz częściej z Zachodu, że to jednak słaby wschód., Przyjaciel mówi mi, że to już nie jest Polska, tylko coś, co jest strzępem tamtej, dumnej przedwojennej Polski, obecnym w naszej pamięci historycznej, a także w duszach niektórych Polaków. To, co budują tu, dodaje, to nowy kołchoz, bez tamtych naszych idei, bez tamtej Polski. Dwadzieścia lat temu niemiecki polityk Manfred Stolpe chciał utworzyć wzdłuż Odry stukilometrową strefy po naszej stronie i zarządzać nią przy pomocy niemieckiego banku. Przewidywał on także, że polska cześć wyspy Uznam ze Świnoujściem włącznie ma być zagospodarowana przez Niemców. Plan nie przeszedł, ale ogólnie wyszedł, bo Stolpe stawiał bardzo, ale to bardzo na ochronę środowiska. Po prostu zielone płuca Europy. Udało się. W prawie nadmorskim, kiedyś portowym mieście nie ma już nic, poza niemieckimi galeriami handlowymi. Trochę niżej na mapie, w innym dużym mieście, też już nic nie ma, poza świętem wina, reaktywowanym chyba rosyjskim festiwalem piosenki i dość powszechną tam "jumą", no bo z czegoś trzeba żyć.

Nie mam poczucia, że żyję w blisko czterdziestomilionowym, niepodległym państwie. Tak mi się wydaje, tak to czuję. Kiedy dowiaduję się, prawdę mówiąc po ponad dwóch latach (bo wcześniej był jeden wielki szum informacyjny), że mój martwy Prezydent był wieziony na zdezelowanej ciężarówce, jakby wywożono gruz z budowy, a przecież wywożono wtedy ciała elity mojego państwa. To pomyślałem sobie jednak, że to nie jest już moje państwo. I, że to niemożliwe, żeby ktoś tu jeszcze naprawdę rządził, ktoś, kto wie co to znaczy być Polakiem. Pewnie Józef Piłsudski, gdyby doszło w Sowietach do tak strasznej katastrofy, w ciągu kilku godzin na pewno postawiłby na nogi całą armię, cały kraj, zaalarmował świat, po to, by nikt po tamtej, azjatyckiej stronie nie odważył się zhańbić naszych rodaków, naszych dowódców, naszych polityków. Gdyby chciał, mógłby im nawet wypowiedzieć wojnę, ale przecież dziś wystarczy tylko godność i honor, dbałość o interes Polski.

To państwo, w którym żyję jest wyjątkowe w skali świata. Znakomicie radzi sobie ze słabymi, tych udaje mu się szybko pogrążyć, nawet skazać, słabi mają niełatwe życie w Polsce. Są balastem dla państwa, bo żyją, jedzą, oczekują jakiejś prawdy, uczciwości, czasami pomocy, a rząd już nic dla nich nie ma, bo wszystko, co miał już rozdał silnym, swoim. Rząd może, na przykład, miesiącami dobijać na różne sposoby rodziny ofiar ze Smoleńska, do tego stopnia, że nawet ci bliscy , którzy wierzyli premierowi, najchętniej zrobiliby to, co Rosjanie robią nam od 10 kwietnia 2010 roku. Rzeczywiście, to nie jest żadna Europa. Uśmiechnięte i wyjące chamy kręcą się po Sejmie, zbrodniarze stanu wojennego są ludźmi honoru, a głowa państwa rechocze w chwili ogólnej, narodowej żałoby, niemal u stóp trumien lecących do nas z nieba, z tamtej, nieprzyjaznej nam ziemi. To na pewno nie jest normalne. 

Pomyślałem sobie przez chwilę, że gdyby tak do mnie zadzwonił ktoś, ktokolwiek, że zginęła w strasznej katastrofie rodzina mojego kolegi, którego serdecznie nie cierpię, ale sprawa jest wyjątkowa, potrzebuje natychmiastowej pomocy, to bez problemu poruszyłbym niebo i ziemię, załatwił kolegów tłumaczy, znajomych lekarzy, psychologów, prawników, wziąłbym do pomocy może jeszcze z dwie osoby i za trzy godziny zameldowałbym: jesteśmy gotowi! Z plikiem dokumentów prawnych, które umożliwią nam działanie na obcym terenie. To mógłbym zrobić z pewnością, sam, ja, szary obywatel RP, a nie premier, czy minister spraw zagranicznych. Niedawno usłyszałem, że cała grupa lekarzy chciała lecieć kilka godzin po tragedii, ale nie pozwolili im na start. Nie Rosjanie, tylko tu w Warszawie.

Za to tam, w Smoleńsku, w miejscu, gdzie leżały jeszcze szczątki ciał naszych rodaków, premier państwa, co ciągle zdaje egzamin, jedna się z premierem obcego mocarstwa nad duszami polskiej elity, nie wiedząc przecież wtedy, co naprawdę stało się tego dnia w Smoleńsku. Skąd ta pewność, kilka godzin po katastrofie, że po prostu samolot spadł, na terenie obcego, niechętnego nam mocarstwa? Ale premier już wiedział i minister spraw zagranicznych, i marszałek Sejmu, który jakże sprawnie przejął atrybuty władzy nieżyjącego od kilku godzin prezydenta. A może to już tylko złudzenie, że mieszkam w niepodległym państwie? Jeśli państwo jest niepodległe, to jednak coś może. Ma w sobie jakąś siłę, żeby coś móc. A to państwo nic mnie może. Nie może doprosić się (bo jak to inaczej nazwać) głównego dowodu w śledztwie dotyczącym katastrofy/zamachu w Smoleńsku. Premier ściska się i całuje z najważniejszą niemiecką kobietą, a Niemcy, wbrew naszym podstawowym interesom politycznym i gospodarczym kładą nam w poprzek jakąś nieszczęsną rurę. Gdyby ta kanclerz chciała coś takiego położyć na drodze prowadzącej do jednego ze swoich landów, nie miałaby tak łatwo, jak z nami. Wyjątkowy kraj.

Dobrze, że jest jeszcze trochę więcej niż garstka ludzi, która myśli naprawdę o Polsce. Dobrze, że tyle zacnych osób ma odwagę mówić otym, że nie tylko nie wierzą w straszny wypadek na Siewiernym, ale mają po prostu dowody wskazujące na zamach. A jeśli doszło do zamachu, to nazywajmy rzeczy po imieniu, że na terenie Rosji doszło do zbrodni przeciwko naszemu narodowi. Trzeba więc ustalić sprawców, kim oni są, skąd pochodzą, czy byli wśród nich rodzimi zdrajcy. To nie musi się stać za mojego życia, ale chciałbym bardzo, by w niedalekiej przyszłości, Moje dziecko, Twoje dziecko, wieczorem, kiedy już siądzie spokojnie w fotelu, czuło, wręcz namacalnie, że żyje w dużym czterdziestomilionowym, silnym i niepodległym państwie, w środku Europy, w swojej Polsce, a nie jak w jakiejś podupadłej prowincji na granicy dwóch wielkich mocarstw.

Jeśli to zamach, to jaka polityka wobec Rosji?

Przez media i blogsferę przelewa się niezliczona już ilość analiz i komentarzy po publikacji  drastycznych zdjęć ze Smoleńska, na których widać, nagie, okaleczone ciało Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej. Niemal wszyscy publicyści, blogerzy, politycy zastanawiają się, po co Moskwa je opublikowała i to właśnie teraz. Odpowiedź na tak postawione pytanie jest ważna, ale pozwolę sobie zadać inne pytanie: A co my teraz mamy zrobić z Rosją? Może dla ludzi bez honoru i zasad, tchórzy albo zdrajców, małych graczy politycznych, jakich pełno namnożyło się po 1989 roku jest to pytanie absurdalne. No bo przecież Polska nic nie może. Wywołamy wojnę? Polska z nikim nie wywoła wojny, bo nie ma już praktycznie uzbrojenia i nie ma też takiej potrzeby. Gwałtowny konflikt zbrojny w Europie jest dziś mało realny, bo według Moskwy i Berlina wszystko zostało już ustalone i podzielone.

Kiedy umiera nam ktoś bardzo bliski, jakże często reagujemy tak, jakby się to nie stało, nie wierzymy w tę śmierć, straszna wiadomość dociera do nas dopiero po pewnym czasie. Wpadamy w przygnębienie, zdajemy sobie sprawę z tego, że tej bliskiej osoby już  nie ma, że stało się coś nieodwracalnego. Przerażająca prawda o Zamachu Smoleńskim zaczyna dopiero do nas docierać, staje się w przestrzeni publicznej dominującą narracją i nikt już dziś nie wyśmiewa się z teorii o wybuchu na pokładzie TU –154. Jeśli Rosjanie, w jakikolwiek sposób  tylko maczali palce w tym zbiorowym mordzie polskiej elity, to trzeba postawić to pytanie, co dalej z Rosją? Jak w demokratycznej RP, oswobodzonej z rządów spec układu, który powstał w 1989 roku, będziemy traktować naszego wschodniego sąsiada. Nie jesteśmy dużym krajem, nie wystawimy armii przeciwko Moskwie i nie ma takiej potrzeby, ale chyba nie wyobrażamy sobie sytuacji, w której świadomi już i absolutnie pewni tego, że 10/4 to zamach, wylejemy trochę złości z siebie i powiemy Moskwie, no trudno, stało się. Smoleńsk nie wywoła żadnej wojny, ale Smoleńsk miał być i jest punktem zwrotnym w historii Europy. Dla Rosji to przełom na miarę rządów i aspiracji carycy Katarzyny II. Miał przypieczętować otwarcie nowego rozdziału w historii całego kontynentu, zastraszyć najmożniejszych tego świata. Śmierć polskiej elity i usadowienie się, w tym czasie, w Warszawie polityków wiernych lub zależnych od Moskwy i Berlina kończyło dla Rosji etap przygotowań do wielkiego otwarcia, wielkiej, nowej Rosji, gdzie nie ma miejsca, ani  na silną Unie Europejską, ani na wolną i demokratyczną Polskę. Donald Tusk jest dziś zakładnikiem Władimira Putina, ale prawdę mówiąc, jakie to ma znaczenie? Co innego jest ważne. W momencie, gdy będziemy mieli niepodważalne dowody na zamach, jaką to niby politykę dialogu i współpracy mielibyśmy prowadzić z Moskwą?  Prezydent Rosji nie raczył wyrazić nawet ubolewania z powodu publikacji zdjęć, do których dostęp miało w Rosji zaledwie kilka osób. Tak traktuje nas Rosja. Jakby nas w ogóle nie było, jakbyśmy cofnęli się do końca osiemnastego wieku. Ponad głowami Polaków dzieją się rzeczy nie do pomyślenia za czasów przedwojennej, II Rzeczpospolitej. Tak bardzo jesteśmy dziś słabi, zmanipulowani dwudziestoletnim praniem mózgów o odzyskanej w pełni niepodległości i jakże silnej pozycji w Europie.


Gdyby nawet Rosja, co jest mało realne, przeprosiła z jakichś powodów  Polskę i Polaków  za to, co stało się 10 kwietnia, wskazując przy tym jakiegoś kozła ofiarnego, to jaki sens ma polityka dialogu z państwem, które stoi za śmiercią polskiej elity, zbrodnią, do której doszło w czasach pokoju, a nie wojny? Moskwa nie wytłumaczy się nigdy ze Smoleńska, tak jak ze Smoleńska nie wytłumaczy się nigdy Donald Tusk, Bronisław Komorowski, Radosław Sikorski, Ewa Kopacz i inni.  W Polsce możemy rozliczyć i osądzić zgodnie z prawem ludzi odpowiedzialnych za 10/4. Moskwy w ten sposób nie rozliczymy, ale możemy zachować swój honor, rzecz bezcenną i zacząć budować krok po kroku nowe centrum polityczne  w środkowej Europie, tak jak chciał tego ś. p. Lech Kaczyński. Okrążą nas, wystrzelą rakiety? Możemy dziś tylko i wyłącznie odwołać się do narodu, do naszych wielowiekowych tradycji. Może to zrobić obóz patriotyczny, jeśli  starczy mu odwagi i determinacji w ostatecznym, i nieodwracalnym demontażu struktur III RP. Jeśli nie przeprowadzi Polski do wolności, jeśli nie wyciągnie jednoznacznych wniosków ze Smoleńska dla długofalowej polityki Polski wobec Moskwy, będziemy skazani na polityczną wegetację w Europie, nie będziemy mieli w niej nic do powiedzenia. Polska nie jest aż tak słaba, jak pod koniec XVIII wieku, inna jest dziś Europa i świat. Dziś naszą bronią i atutem w rozpadającej się wspólnocie europejskiej i w narodzinach nowego podziału kontynentu jest nasz naród. Do niego można się jeszcze odwołać, gdyby była taka potrzeba. Jeśli naród nie usłyszy tego wołania zostaniemy na wiele dekad zwykłą rosyjsko – niemiecką prowincją. Wszystkim wyznawcom teorii o nieszczęśliwym wypadku można powiedzieć jedno: to, jak Moskwa prowadzi śledztwo, jak potraktowała  ciała ofiar, co zrobiła z wrakiem, jest wystarczającym powodem, by traktować to państwo jako nieprzyjazne, jeśli nie wrogie, niepodległej Rzeczpospolitej. Ciało Prezydenta RP na rozklekotanej ciężarówce, wiezione jak gruz: zostało Wam jeszcze odrobinę honoru i godności?

Potworne starcia i sukcesy D. Tuska

Jaki przekaz docierał do masowego odbiorcy ze szczytu w Brukseli? Premier walczy o 300 miliardów złotych dla Polski, walczy dzielnie, w nocy dwie godziny (ku konsternacji reszty zgromadzonych) kłócił się z tym renegatem Cameronem, dając mu nieźle do wiwatu. Polacy! Donald Tusk to załatwi! Tusk bierze za pysk całą Unię! Tyle najwyżej, jeśli w ogóle cokolwiek, dotarło do szerokiej opinii publicznej w Polsce za pośrednictwem mediów. No, oczywiście ludzie dowiedzieli się jeszcze w drugim akapicie, że jak Jarosław Kaczyński nie przekona swojego kumpla Camerona, to cały naród straci te 300 miliardów złotych. Taki strzęp informacji może gdzieś jeszcze zalega w świadomości społecznej, bo ludzie Unię kojarzą wtedy, jak zrobią im ten kawałek drogi w ich miejscowości, albo zbudują małą oczyszczalnię ścieków. Niby dlaczego mają się interesować, jak europejscy biurokraci chcą podzielić między siebie pieniądze? No i jest jeszcze kluczowe pytanie, dla kogo Donald Tusk chce załatwić te pieniądze i dlaczego tak się stara? Rzecz jasna, przede wszystkim dla swoich, dla polskiej oligarchii, dla urzędników siedzących wokół koryta Potwornej (to mój zamiennik PO). Potworna jest już i tak wstydem dla Polski. Do tej pory, całkiem do niedawna, można było odnieść wrażenie, że znać kogoś z Potwornej to jest coś.

A: – Rozmawiałem z posłem z Potwornej- wiesz?   

C: - Z tym?

A: - Z tym!

C: - Znasz go? 

A: - A co ty myślałeś? !

No i w tym momencie rozmówca C, dupa blada, zaniemówił – kumpel zna posła z Potwornej!

Ale to się powoli, powolutku zmienia. Już niedługo, te pomarańczowe roześmiane paszcze z plakatów, będą chować po piwnicach. Na te 300 miliardów (tyle na pewno nie będzie) czekają całe armie zgłodniałych miśków w urzędach marszałkowskich, gminach i powiatach, czeka też (ale chyba już tylko naiwni) polski biznes, a może już nie czeka, bo spora jego część padła przy budowie autostrad. Czekają na pewno różne biznesowe Ryśki, które wkręcają się w tę szybką i łatwą kasę. Oczywiście, coś się buduje, na przykład autostrady, a nawet dworce remontuje. Tylko na kolei nic przez te ostatnie 5 lat nie zrobiono! Nic! Niech Potworna nawet nie próbuje się tłumaczyć, że z centrum Warszawy można dojechać koleją na lotnisko, bo to ich jedyna skończona inwestycja. Z kilkudziesięciu miliardów złotych na kolej udało się zrobić ten jeden kawałek torów. To teraz chyba łatwiej zrozumieć ten nieszczęsny dach na Stadionie Narodowym.

Joanna Mucha nigdy nie powinna była zostać ministrem sportu, to jasne, ale próba topienia tej kobiety przez żądnych krwi samczyków to zwykłe świństwo i próba ukrycia prawdziwych winowajców tego i wielu innych polskich nieszczęść. Jeśli już w sieci zbierane są kliki za odwołaniem Pani Minister, to zmieńcie nazwisko Mucha na Tusk, to jest nasz „Number one”. Niech on się poda do dymisji, honorowo, jak mężczyzna! Jako lider Potwornej, która należy do Europejskiej Partii Ludowej (razem z CDU Angeli Merkel) nie zrobił nic, by zatrzymać proces tworzenia Unii dwóch prędkości, a przecież jest prymusem i pupilem żelaznej Angeli. A jak się ma, Panie Tusku (cytuję słynne zawołanie fana PO-twornej), mniejszość polska w Niemczech i polskie dzieci w polsko – niemieckich rodzinach? Nadal przy śniadaniu Guten Tag Mutter, zamiast Dzień dobry Mamo?  

Wisienka brukselska na torcie, czyli Herman Van Rompuy i tak dostał zielone światło do tworzenia odrębnego budżetu dla strefy euro, tylko jeszcze nie teraz, nie od razu. A David Cameron broni po prostu interesów Wielkiej Brytanii, to dopiero gad jeden. Nie łudźcie się, na kasę z Unii czeka w Polsce głównie gospodarcza i urzędnicza mafia, Jak jej nie dostanie, to się naprawdę wścieknie. W końcu doją z tego źródła ładnych parę lat. Kiedy, przykładowo, dostajemy z Unii Europejskiej, dajmy na to po przeliczeniu 100 miliardów złotych, to wiadomo, że połowa kasy i tak wróci z powrotem do Unii (głównie Niemiec) jako zapłata za realizacjęinwestycji wykonanych przez zachodnie koncerny, jedną czwartą skonsumują pod stołem nasi i nie nasi (to nie jest tylko polska specjalność), no a resztę pokaże się ludowi – chodniki, kawałek A-2, oraz Panią Basię, która po przekwalifikowaniu ze środków UE, stała się ponownie cennym zasobem ludzkim dla kraju i gminy. Tylko za rządów Potwornej możliwy jest taki cymes, że polskie firmy budowlane padają jak muchy przy budowie autostrad, zamiast zrobić na tym interes życia. Po tym, co usłyszeliśmy w TVN, Polsacie i TVP na temat szczytu w Brukseli, wypada mieć tylko nadzieję, że David Cameron już się jakoś otrząsnął z jazdy, jaką mu urządził w nocy Donald Tusk (cicho, siedź spokojnie, teraz ja mówię, etc.). Kurde, Angole nam tego upokorzenia nie wybaczą. Jarek, ratuj!

Czarna robota premiera

Wyobraźmy sobie przez moment, że Donald Tusk, będąc już premierem wszedł w posiadanie  tajemnej wiedzy, że tylko z Niemcami powinien iść przez życie, biorąc przy okazji pod pachę całą Polskę z jej obywatelami. Wyobraźmy sobie dodatkowo, że Angela Merkel zaprosiła go do podziemi  Reichstagu i tam - w całkowitej izolacji od świata i satelitarnych szpiegów NSA – powiedziała mu w absolutnej tajemnicy, coś w rodzaju siódmego wtajemniczenia, że  Niemcy budują IV Rzeszą i daje mu życiową szansę, by Polska znalazła się w jej granicach, tym bardziej, że już po trosze jest, no i będzie blisko stołu kanclerz, nie tak jak Grecy, którzy będą jedynie ze stołu sprzątać. W zamian oczekuje tylko jednego: pokory.

I wyobraźmy sobie wreszcie, a to już jest banalnie proste, że premier się zgadza, wyobraża sobie wielką Polskę, taką Polskę, która nie będzie nienormalnością. Ale czas płynie i do Polski przyjeżdża Putin. Chodzą sobie po molo w Sopocie, ruskie zagłuszarki z Kaliningradu ich chronią przed Amerykańcami, no i Donald Tusk dowiaduje się od władcy Kremla, że ma życiową szansę wziąć udział w budowie nowej Europy, już bez jankesów i tchórzliwego jak zawsze Paryża, za to z Rosją, która za pysk będzie już wkrótce trzymać cały Zachód swoimi kocówkami gazowych rurociągów. Tusk chodzi w te i we w te, kalkuluje, czasu  nie ma, a jeszcze dowiaduje się, że jego rywal Bronisław Komorowski jest już od dawna w tę koncepcję zaangażowany. Władimir Putin oczekuje jednego - pokory. Na koniec dodaje, że rozumie przez to również wsparcie w osłabieniu pozycji urzędującego prezydenta, który chce budować jakąś śmieszną wspólnotę państw Europy Środkowej.

Donald Tusk waha się przez chwilę, ale się godzi, sądząc, że pokorne cielę dwie matki ssie. Nikogo nie informuje o ustaleniach rozmów z Merkel i Putinem, zaczyna to rozgrywać. Czuje wiatr w plecach i widzi Polskę ssącą i wschód, i zachód. Tego jeszcze przecież nie było w historii Europy, a jest w końcu historykiem. Kiedy dochodzi do Katastrofy Smoleńskiej, jest lekko skonsternowany. Był pokorny przez ostatnie miesiące, ale nie sądził, że pójdzie to tak daleko. Władca Kremla przytula go i uspokaja, tak musiało być bracie Tusku, idziemy razem po całą Europę, ale jak trzeba będzie znajdziemy zamachowców. Tusk doskonale zrozumiał to ostrzeżenie, pamiętając kogo Sowieci wskazali jako sprawców Zbrodni Katyńskiej.

Poczuł wtedy po raz pierwszy, że coś jest nie tak, że gdzieś zawiodły jego służby – cywilne i wojskowe, o ile one w ogóle są pod jego kontrolą. Kanclerz Niemiec uspokajała premiera, obiecuje mu stanowisko głównego komisarza IV Rzeszy, no i kilka synekur dla jego przyjaciół, jak dojdzie już do finału operacji demontażu Unii Europejskiej. Tematu Smoleńska starannie unika, mówiąc Tuskowi, by zaufał Moskwie, bo ta ma wobec Polski jak najlepsze plany, a Ameryka i tak odpływa z Europy do Azji. Duma zaczęła rozpierać Tuska i Arabskiego - najbardziej zaufanego człowieka premiera w rządzie. Na żadnym forum partyjnym nikt tego do końca nie powiedział głośno, ale pierwszy dał jasno do zrozumienia, że ma błogosławieństwo Berlina i Moskwy, że teraz to mogą robić w Polsce wszystko.

I tak to w zasadzie toczyło się przez jakieś dwa lata. Parabanki okradały klientów, państwo cudownie się rozkładało, a ludzie Platformy rośli w siłę. Media błogosławiły ten stan upojenia się władzą razem z Władzą. I nagle, jakiś zgrzyt, coś pęka, wypływają zdjęcia wskazujące na wybuch na pokładzie samolotu TU – 154. Merkel staje się chłodna i mówi premierowi, że ma teraz dużo pracy i kłopotów z Grecją. W otoczeniu Tuska coraz częściej słychać, że wieje zimnem i z Berlina, i z Moskwy. Mało, że dopuszcza się nawet wariant powrotu Jarosława Kaczyńskiego do władzy, bo Rosja i Niemcy już dłużej nie mogą patrzeć na nieudolność polskiego rządu, a Smoleńsk sprawia jednak za dużo kłopotów i trzeba to jakoś w końcu wyjaśnić. No, a poza tym. te amerykańskie i chińskie, o zgrozo, satelity. No i wyobraźmy sobie przez moment, a jest to możliwe, że Donald Tusk zdaje sobie sprawę, że tym razem to jemu grozi nocna zmiana, że on, po prostu, odwalił za Berlin i za Moskwę czarną robotę w Polsce. Gdyby kiedyś nie powiedział „Polska to nienormalność”, to może wybraliby kogoś innego. Tak zupełnie na marginesie, to sondaże wyraźnie już wskazują, że Polacy nie chcą tego premiera.

Wieczory myślących lemingów. Bruksela.

Dochodziła dwudziesta pierwsza. Ludwik siedział wygodnie w fotelu i czekał z niecierpliwością na wieści z Brukseli. Premier miał wygłosić swoje oświadczenie w sprawie arcyważnego szczytu Unii Europejskiej. Hanka, jak zwykle w kuchni, rozmyślała o tym, co ich czeka, gdy tak niespokojnie robi się w kraju, no i w tej głupiej Grecji. W końcu nie wytrzymała:

- Lutek, Macierewicz mówił coś dzisiaj?
- Jeszcze nie, ale co ma powiedzieć? Przecież oni nie znają żadnej, żadnej świętości, słyszałaś co mówił Sikorski, wydali pewnie te zdjęcia temu Ruskowi, żeby poróżnić Tuska i Putina.
- Wiesz co srebro Ty moje, boję się. On coś powie, on powie coś takiego, że będzie jak nic wojna z Rosją, tak jak przestrzegał nas premier -  niemal szeptem  powiedziała Hanka i wytarła swoje spocone czoło małym kuchennym ręcznikiem.
- I tak może być Hanka. Rosjanie tylko czekają na atak Macierewicza, a potem wejdą i nas wszystkich zamkną!
- Ludwik, nas też?
- A jak myślałaś? Wojna to wojna, nie ma zmiłuj się, nawet ludzi z PO prewencyjnie przymkną, żeby znaleźć ewentualnych wśród nas szpicli Macierewicza – odpowiedział Ludwik.      
- Będą nas bić?
- Hanka, daj spokój, to będzie wojna bez bicia, tylko lekki porządek zrobią, Putin przecież nie pozwoli. Wejdą i wyjdą zaraz, nie martw się.
- No dobrze, ale przecież  mówiłeś, że  nasz premier wszystko załatwił z Putinem.
- Oczywiście, że załatwił, ale widzisz, jak mu kłody pod nogi rzucają – powiedział Lucek i machnął ręką tak, jakby rzucał  na dywan stertę wielkich kłód.
- Boże, jaki ten Tusk jest silny! A ci ludzie są tacy tępi, nic nie wiedzą, te sondaże, te bzdury, nie dziwię się, że młodzi nie wytrzymują  tego pisowskiego napięcia i wyjeżdżają nadal za granicę.  I o ten głupi dach się kłócą, a biedni ludzie, tymczasem, nie mają nawet dachu nad głową! Nic empatii. 
- Kochanie, tyle od nas dostali - dróg, sklepów, różnych telewizji, tramwajów, a już im się zachciewa nie wiadomo czego!
- Lutek, a co Ty dzisiaj tak czekasz na Tuska? On cię prosił o coś? – pytała z niepokojem Hanka i pogładziła go drżącą dłonią po ramieniu.
- Nie..., nic takiego, tylko jakieś drobne cięcia w kasie dla Polski mają zrobić.
- No, ale przecież redaktor Pałasiński mówił, że Europa myśli Tuskiem - cytuję!
- Myśli Tuskiem Kochanie, myśli, a kim innym miałaby myśleć? Ale Ty wiesz, ilu on ma tam  wrogów?!
- Jezu, Lutek, tam też ma wrogów i tu wrogów? Nie.. no on jest niesamowity!
- Dlatego pracuję dla niego Haniu.
- Ale chyba Merkel mu pomoże? No i  przecież stoi  za nim, wiesz kto, sam Putin – powiedziała żona Ludwika i poczuła w wyobraźni za sobą smukłą sylwetkę prezydenta Rosji.
- Pracujemy nad tym Kochanie– powiedział Ludwik i wysłał Hanię do kuchni po świeżą porcję kręconych lodów.

Myślał sobie, że z jednej strony jest nieźle, skoro jego rozgarnięta i wykształcona żona żyje w tej fikcji już piąty rok. - To jakieś zbawienie, że ona tak gada i gada, bo zaczynam chwilami wierzyć, że tak jest naprawdę – mruczał sam do siebie, zatroskany o cięcia Unii, ale był już plan, że zrzuci się całą winę na tych nierobów w Grecji i Hiszpanów. No i wpadł na genialny  pomysł, żeby premier powiedział, że miało być straszne cięcie kasy aż o połowę, ale dzięki twardemu stanowisku premiera i kanclerz, jest tylko o jedną trzecią. Kiedy tak rozmyślał, do pokoju wpadła zdenerwowana Hanka.

- Lutek, Lutek, nie chcą mi się kręcić lody! No co ja mam zrobić?
- Hanka, daj już spokój. Co wieczór to samo, wszystkie dziewczyny naszych chłopaków kręcą lody jak nic, tylko Ty się ciągle mazgaisz.

Hanka wybiegła z powrotem do kuchni, siadła zrezygnowana i rozpłakała się. Zaczęła sobie wyobrażać, jak Putin ciągnie Macierewicza po ulicy na łańcuchu, a ona rzuca mu kwiaty prosto pod nogi i jest prawie tak jak w tym filmie z kaczeńcami i Barańską w roli głównej. Łzy na policzkach wyschły, spojrzała na Lutka, jak marszczy czoło. Uwielbiała to. Nikt tak nie marszczył czoła, jak on, nawet premier. Wiedziała, że kiedy marszczy je tak, jest bezwzględny. Zaczęła nucić piosenkę z partyjnego ogniska Platformy, taki nowy hit:

Gdy premier nadchodzi,
My słuchamy
On nam przewodzi,
Z nim dziś wygramy.
Kto tam narzeka?
Dość już tego!
Partia jak rzeka,
Drogi kolego!
Płynie do przodu
I brzegi zrywa.
Partia premiera
Zawsze wygrywa.
Kto się ociąga?
Dalej do wioseł!
Każdy pomaga
Senator i poseł.
Ujście już blisko,
Morze nas wita.
Dokąd płyniemy?
Polska Was pyta!
Do morza, do morza
Platforma płynie
I w morzu głębokim
Z honorem zginie.

Ach, jak niosą mnie dźwięki tej pięknej, patriotycznej, partyjnej pieśni – myślała sobie Hanka i przykryła śpiącego już męża pięknym, moherowym kocem. Była noc, ale tam w Brukseli nie było spokojnie. Premier zmarszczył czoło tak mocno, że pękła mu skóra i zaczęła się delikatnie sączyć krew. Za Polskę.   

c.d.n.

Brać co się da, a co nie nasze, zabrać albo zaorać

To Donald Tusk, osobiście, odpowiada za kompromitację związaną z niezamkniętym dachem na Stadionie Narodowym. Jeśli chce być bezwzględny, jak sam powiedział, wobec sprawców tego Wielkiego Obciachu, to w tym łańcuszku osób na końcu jest on sam. Z trudem wprowadzane za rządów PiS standardy uczciwości i odpowiedzialności w życiu publicznym, także „wymuszane” oczywiście przez działania Centralnego Biura Antykorupcyjnego, przyczyniły się do zatrzymania procesu moralnej degrengolady urzędników państwowych i krezusów biznesu, a przynajmniej do powstrzymania się od nagminnego kręcenia lodów. Zresztą – nie oszukujmy się – korupcja i krętactwo dotarły do wszystkich grup społecznych. Ale to na samej górze PO powstała nowa filozofia władzy, którą można streścić w jednym zdaniu: brać, ile się da (i nie w nogi). Dach, w obecnej wersji, nie był w ogóle montowany po to, by uchronić piłkarzy na boisku przed deszczem, tylko po to, żeby mogły tam grać kapele, co zresztą jest rozsądne, bo taki kolos musi jakoś na siebie zarabiać, co tam zarabiać, przynosić po prostu jak najmniejsze straty. Dach mógł mieć konstrukcję sztywną, nieco droższą, ale to naprawdę, w takim dużym kraju jak Polska, nie powinno być przedmiotem jakichś wielkich narodowych czy medialnych rozważań. Mamy kawałek brezentu, który gromadzi tyle wody, że jak spadnie porządny deszcz to strumienie wody ściekają po schodach i trybunach, i to jest zgodne z koncepcją! Chyba idioty. Za tym dachem, za Amber Gold, za operacją „Chopin” w Pekao S.A. stoi w tle, osobiście, urzędujący premier, on jest symbolem filozofii brać, ile się da, bo on kieruje partią, która tę filozofię wprowadziła w życie. 

Jakiś przytomny ekspert przytomnie zauważył, że jest czymś niespotykanym w kulturze prawnej Zachodu, żeby premier, stojący na straży prawa, wzywał społeczeństwo do jego nieprzestrzegania. To unikat, zgadzam się. A rzecz dotyczy, wydawałoby się banalnej i zapomnianej już sprawy, niepłacenia za abonament telewizyjny, bo to, jak powiedział pierwszy minister – haracz. Nie płacić? Czemu nie? Skutek jest taki, że zdycha telewizja państwowa czy jak kto woli rządowa. Wokół niej zaś, krążą już od dawna jak sępy geszefciarze i cwaniacy, no i kombinują, co tam można byłoby dla siebie jeszcze wyrwać. Na forach z kolei, i z prorządowej i z prawej strony, trwa – w sukurs Tuskowi, Walterowi i Solorzowi – kibicowanie, żeby TVP w końcu zdechła, że już nie jest nikomu potrzebna. Zaorać! – to słowo słychać najczęściej. Jak Agnieszka Holland mówi, że telewizja publiczna to badziewie (sama nakręciła dla innej telewizji badziewiasty serial „Ekipa”), a Kazimierz Kutz krzyczy wręcz, żeby TVP zdechła, to jest to wystarczające ostrzeżenie, żeby zrobić wszystko, by TVP właśnie nie zdechła. Od powstania komercyjnych stacji telewizyjnych robiono w Polsce wszystko, żeby położyć, albo przynajmniej rozłożyć media publiczne na kawałki i skonsumować co się da, a resztę zakopać. Gdzie indziej, nie do pomyślenia, ale w Polsce jak najbardziej. Za wszystkimi tymi ruchami stały prywatne interesy, wyrwanie majątku za bezcen i po prostu robienie jeszcze większej kasy. Takiej TVP, jak dziś, nie da się uratować, i zostawiam tu na boku kwestie polityczne i standardy: obiektywizm dziennikarzy, ich bezstronność, etc., bo to osobny temat i wbrew pozorom, można tu bardzo szybko uzyskać pożądaną równowagę, tylko trzeba chcieć.

  

Wojującym na prawicy, którzy też są zwolennikami zakopania publicznej TV, pragnę jedynie przypomnieć ich utyskiwania na dominującą dziś w mediach polityczną poprawność. Resztki przyzwoitej produkcji telewizyjnej, takiej jak serial „Czas honoru” czy filmy dokumentalne o polskiej historii i kulturze, oraz te drobne zdarzenia z regionalnego życia są obecne już tylko w telewizji publicznej. Skoro tak wielu, bliskie jest słowo polskość, to media publiczne – radio i telewizja – są po to, by tę polskość krzewić w zalewie komercyjnej tandety. Daliście się chyba nabrać Tuskowi i stojącym za nim Walterom i Solorzom, że trzeba TVP zaorać. Zaorać to trzeba głupotę, przynajmniej tyle, ile się da. Tak jak niemiecka ZDF czy ich regionalna NDR dbają o niemieckość, a francuska TF 1 o francuskość, tak TVP ma być strażnikiem naszej tradycji narodowej, naszych wartości, naszej kultury, po prostu polskości. Koniec, kropka. Jedno słowo Donalda Tuska „haracz” kosztowało media publiczne obniżenie wpływów z abonamentu o ponad 300 milionów złotych w ciągu zaledwie trzech lat, z pół miliarda do około 200 milionów złotych. Hiszpanie płacą abonament „w prądzie” i nikt się temu nie sprzeciwia. U nas tworzy się sztuczny dym wokół takich propozycji, że nie można, że to trudne, że to haracz. Ale jak tu przekonywać ludzi, że TVP i Polskie Radio to są nadal takie nasze bastiony polskości, skoro i z lewej i z prawej strony, no i oczywiście z samej Platformy, słychać walenie buciorami w drzwi, żeby zaorać. Zaorajcie, ale z pełną świadomością, że w stacji Solorza będzie Was coraz częściej raczył opowieściami o ludzkim mięsie w Smoleńsku Jerzy Urban, porównujący politykę PiS do stalinowskich morderców.

Tydzień pracy dziennikarza regionalnej TVP wynosi już od dawna około 50- 55 godzin tygodniowo, a nie czterdzieści. Tylko dlatego zarabia blisko średniej krajowej. To nie są kontrakty gwiazdorskie redaktor Lis i Kraśki, tylko lokalna mizeria, która przekłada się też czasami i na jakość programu. To rodzaj genialnej i prostej filozofii stosowanej przez PO: zabierzmy im pieniądze, a potem powiemy, że gonią komercją i nie ma wartościowej produkcji telewizyjnej. To trochę tak, jakbym mojemu dziecku zabierał po kolei różne kolorowe kredki i pytał się go, dlaczego, Słońce Ty Moje, te Twoje rysunki są takie szare. Zapewniam czytających, że plany „rozwalenia” publicznej telewizji istnieją co najmniej od 1995 roku. Może dziś, kiedy sypie się całe państwo, sprawa PR i TVP to nie jest problem pierwszoplanowy, ale uczulam, że media publiczne, to jest nasza narodowa sprawa, nawet gdyby za dziesięć lat miał je wchłonąć Internet albo nowy typ smartfona. Niech TVP buduje nowe kanały tematyczne dla młodych widzów o kulturze i historii Polski, bo wbrew temu co ględzą „kutze” i, znowu przepraszam, różni „naukowi” kretyni, mamy bardzo wrażliwe i chłonne młode pokolenie Polaków, tak chłonne, że dziś, kpiarskie słowa „Jarek, Polskę zbaw” nabierają innego znaczenia.

No, mają kłopot z naszym romantyzmem grabarze polskiej kultury i polskiego etosu, bo on się odradza co jakiś czas, nie wiadomo jak i ciągle ma tę samą siłę, choć zjawia się,  już nie na listopadowych ulicach Warszawy, tylko w blogsferze, w nowej muzyce, prozie, poezji. Zgadzam się co do telewizji i radia z jednym: odebrać ją politykom i oddać polskiej kulturze i polskim twórcom. Ale trzeba zapewnić jednocześnie minimum środków na realizację misji. Tak, jak robią to Niemcy, Hiszpanie czy Brytyjczycy. To miała być poranna notka o odpowiedzialności Donalda Tuska za dach stadionu i w ogóle za całokształt, przed czym się zresztą premier nie broni. Lepiej jednak, żeby nie przesadzał, bo nie udźwignie wszystkiego, a różne afery i przekręty mają swoje konkretne adresy. Finał rządów PO jest taki, że państwo oszukuje i lekceważy ludzi na maksa, a ludzie na maksa oszukują i lekceważą państwo, żeby odebrać mu to, co im niesłusznie zabrano lub czego im nie zapewniono. Tracą na tym wszystkim najbardziej ludzie uczciwi. Na górze, gwiazdeczki programów informacyjnych, różne biznesowe i polityczne pysie, na czele z rządem Donalda Tuska, odizolowani od codziennego życia i problemów Polaków, biorą ile się da z życia, bo są poza wszelką kontrolą. Ktoś odpowie za ten dach? No i co z tego? Kozioł musi być, albo i dwa kozły nawet. Ci, co zmajstrowali ten zwykły przekręt dachowy, już dawno wzięli pieniądze i gwiżdżą na dach i cały ten Stadion Narodowy. Bo Polska dziś przekrętem stoi. 27 wyroków skazujących w zawieszeniu (!) ma jakiś nasz rodzimy rekordzista. To czym innym to państwo stoi w takim razie, jak nie przekrętem?   

Tusk z grilla i Schetyna z mastifem

Całe to grillowanie, albo nas, albo karkówki, można powiedzieć, że się już przejadło, bo i pora roku nie sprzyja kiełbaskowaniu na powietrzu i samo słowo grillowanie nie daje się już trawić w żadnym normalnym tekście, ale skoro polityczna Warszawa żyje podobno grillowaniem Donalda Tuska* przez Grzegorza Schetynę, prezydenta Komorowskiego i Rosjan, i skoro ma to się skończyć jego upichceniem, czyli wyautowaniem, to pozostańmy na chwilę przy grillu. Fundamentalne jest tutaj pytanie, kto będzie chciał zjeść zgrillowanego premiera. Chyba, że chodzi o grillowanie jako takie, opiekanie dla zabawy, dla przyjemności, bez późniejszej konsumpcji. Wtedy los zgrillowanego polityka jest podły, bo rzuca się go na pożarcie przybyłym na grilla razem z gośćmi psom. Jedyna pociecha jest taka, że to najczęściej wymuskane jakieś owczarki komondory (z prawdziwymi dredami) czy mastify tybetańskie.

Temat opiekania Tuska jednak jest jak najbardziej na czasie, choć to już jesień. Albo opieka go TVN, „znajdując” zdjęcia z wyautowanym sędzią, albo robi to osobiście redaktor Kolenda – Zaleska twierdząc – w sumie chyba słusznie – że patrzy na Platformę i nic nie widzi. To prawda, tam nie ma nic w środku, ale ciekawość zżera człowieka, co redaktor widziała tam wcześniej – był jakiś sezam, czy może to Paweł Olszewski się uśmiechał zalotnie? Coś musiało być, bo inaczej, ani Pani Kolenda, ani cały ten skruszony ostatnio TVN nie wpatrywaliby się w Platformę jak blondynka w lustro z zamkniętymi oczami. W grillowanie premiera włączył się nawet Najwyższy, dając gratis 29 litrów na metr kwadratowy wody. Można powiedzieć, że znikąd pomocy, ale to tylko pozory, pozory. Jak wielkie, wystarczyło zobaczyć, kto dziś w sprawie nieszczęsnego dachu wystąpił w programie „Kłamstwa po kłamstwach”: Miro Drzewiecki i red. Tomasz Wołek. To były minister sportu odrzucił pomoc i uwagi, dotyczące wadliwej konstrukcji Stadionu Narodowego, słynnego polskiego architekta Edmunda Obiały, który wznosił stadiony olimpijskie w Sydney i Nowy Wembley. W czerwcu 2011 roku udzielił wywiadu TVP:

„Na Wembley koszt dachu zasuwanego wyniósł ok. 3 proc. kosztów budowy, a w Sydney koszt całej konstrukcji, która miała wspierać dach zamykany wynosił ok. 0.8 proc. Dach zamykany w Sydney nie został ostatecznie zamontowany. Sam pomysł i użyteczność zastosowania dachu zamykanego powinny wynikać z biznesplanu i być odpowiednio udokumentowane. Dach zasuwany nie ma sensu, jeżeli nie generuje odpowiedniego dochodu, a trzeba się przecież liczyć ze znacznym kosztem w czasie eksploatacji.”**

Ile kosztował rozsuwany dach Narodowego? A kto to wie? Trudno znaleźć precyzyjne wyliczenia, padają kwoty nawet kilkuset milionów złotych, ale to chyba niemożliwe, zresztą, czy to ważne, skoro i tak nie ma pomysłu, co w ogóle zrobić z tym pustym kolosem. Jeśli uznać ulewę nad Warszawą jako przypadkową i naturalną, to można powiedzieć, że Joanna Mucha do spółki z NCS też, może niechcący, biorą udział w grillowaniu premiera, a Grzegorz Lato jest tutaj tylko cebulką do karkówki. Wracając do mediów, skruszony jest też Polsat News, który zaprosił na rozmowę Jerzego Urbana. Ten sobie gadał i gadał co chciał, a panienka sobie słuchała. Opowiadał, między innymi, w dniu publikacji wstrząsających zdjęć na rosyjskim portalu, o szczątkach ciał ofiar jako po prostu o „mięsie”.

Może niektórzy medialni czekiści chcą naprawdę wyrobić sobie jakieś nowe papiery, żeby ich nie kojarzono już z Donaldem Tuskiem, ale wiatr wieje cały czas ze wschodu, tylko chwilami mocniej, tak, że niektórzy nie trzymają już pionu. Zgrillowany Tusk to danie nie dla nas, tylko dla tych, którzy go zastąpią. My mamy odnieść wrażenie głębokiej zmiany, a tymczasem będziemy dalej grillowani przez ten sam układ. Będziemy nadal trzymani w przekonaniu, że w sprawie Smoleńska nic nie możemy, że tylko z Niemcami coś znaczymy w Europie, że musimy ich przeprosić za czystki etniczne po II wojnie światowej, no i w końcu przyznać się, że obozy zagłady to był nasz pomysł. Walka o schedę po Tuska przynosi oczywiście pewne korzyści, bo wypływają na powierzchnię kwity, afery i filmy operacyjne, a to dopiero przecież początek starcia. Dla nas byłoby najlepiej, gdyby obydwu zawodników jakimś szczęśliwym zbiegiem okoliczności zniesiono z ringu.

* http://niezalezna.pl/33939-upadek-mitu-tuska

** http://www.tvp.pl/publicystyka/aktualnosci/architekt-edmund-obiala-budujemy-najdrozszy-stadion-swiata/4773071

IQ rzecznika PO szczytuje

Chamstwo nawet zgrabnie opakowane w złotousty papierek, pozostaje chamstwem. Przykładem właśnie takiego stylu bycia jest rzecznik Platformy Obywatelskiej Paweł Olszewski. Zapytany o komentarz do rozmów Klubu Parlamentarnego PiS i Jarosława Kaczyńskiego z prezesem NBP prof. Markiem Belką raczył powiedzieć, że to dobrze, że szef Narodowego Banku Polskiego spotyka się z opozycją, po czym dodał, że rzadko ma teraz okazję prowadzić zajęcia ze studentami, a rozmowy w Sejmie z PiS, to dla profesora właśnie takie spotkanie ze słabymi studentami, takie seminarium, wykład. Krótko mówiąc, rzecznik PO, partii rządzącej w Polsce, rozmowy o finansach państwa traktuje sobie jak zwykłe jaja. To po trosze zrozumiałe, bo jego partia i jego premier, oraz słynny Vincento Moneta, kładą te finanse, jak nikt w powojennej historii kraju. Nie sądzę też, żeby ta chamska wypowiedź była w smak prezesowi NBP, który ma dowcip trochę bardziej wyrafinowany, bo zna Jennifer Lopez, a rozmowy z PiS potraktował po prostu normalnie, choć politycznie do Jarosława Kaczyńskiego jest mu daleko. Przy okazji, Paweł Olszewski dał do zrozumienia widzom TVP, że oni, czyli posłowie Platformy Obywatelskiej, to z ekonomią są na ty, każdy zaliczył MBA na SGH, albo szybki kurs z lewarowania u Vincento prymusa. To taki rodzaj prymusa, którego zaprasza się na salony finansowe świata, klepie po plecach i mówi mu: - No bardzo dobrze Ci idzie...., koniec tego zdania dobrze chyba znamy z kultowego filmu. 

Niebywałą wiedzę i intelekt posłów PO dobrze znamy, bo bez sms –a od Grupińskiego, albo innego członka egzekutywy są gotowi głosować nawet za zakazem poruszania się gejów w kabrioletach. Żeby nie wychodzić poza poziom narracji rzecznika PO, trzeba powiedzieć wprost, że ten niewyrośnięty chłopina z twarzą sprzedawcy mydła, jest na tyle niekulturalny wobec widzów, że orgazm wynikający ze swojego chamstwa, przeżywa od razu na antenie, co widać po jego z trudem skrywanym rechocie i świecących pulsujących oczach. Nie wiadomo, czy to podniecenie ma u niego charakter czysto emocjonalny związany z przyjemnością, jaką niewątpliwie czerpie z obrażania innych ludzi, czy też jest to w jego przypadku – co zdecydowanie bardziej prawdopodobne po jego zachowaniu się przed kamerami – swoisty rodzaj życia seksualnego rzecznika PO, który zastępuje mu bardziej tradycyjne formy erotycznych doznań. Historia i medycyna zna takie przypadki. Wypowiedź Olszewskiego nie jest wcale taka błaha. Pokazuje ona, jacy ludzie tworzą PO. To znacznie bardziej zdegenerowane moralnie i zepsute towarzystwo niż dawni komunistyczni kacykowie. A jeśli są tam podobno ludzie uczciwi, to co oni jeszcze w PO robią? Co robi tam – mający sympatyków na prawicy – Jarosław Gowin?Jeśli miła im jest Ojczyzna, a nie władza, to dlaczego zwlekają, niech wyjdą z partii Olszewskiego, powiedzą mea culpa i zaczną w końcu pracować dla kraju, a nie dla PO.