Donald Tusk w oparach absurdu, jego wyborcy na to czekali

Zastanawianie się nad celem kolejnego, skandalicznego wpisu Donalda Tuska na Twitterze* nie ma większego sensu, bo tłumaczenie go, że jest obrzydliwy i kłamliwy, byłoby skierowane chyba tylko do osób, które uważają, że szef Rady Europejskiej może nie jest neutralny wobec polskiego rządu, ale jednak godnie nas reprezentuje Brukseli. A więc po co? Adresatem jest zagranica, która ma się utwierdzić w przekonaniu, że z Polską trzeba zrobić porządek, ponieważ jeszcze chwila, moment i Putin z Kaczyńskim będą robić żółwiki. Drugi odbiorca to oczywiście elektorat PO. To jest wpis na granicy politycznego debilizmu, ale przecież Tusk wykonuje takie ruchy z jakiegoś powodu. Mało istotne jest w tej chwili, czy On będzie gdzieś kandydował czy nie, czy wróci do kraju, zabawne jest doprawdy to  roztrząsanie jakim to zagrożeniem dla PiS może być były premier z PO. Donald Tusk wie po prostu, że w Polsce żyje i mieszka kilka milionów Polaków, którzy taki wpis przyjmą z radością i z nadzieją, jako prawdę objawioną, jako potwierdzenie swoich własnych, najczarniejszych przemyśleń na temat Prawa i Sprawiedliwości. Dla 20% wyborców głosowanie przeciwko Polsce nic nie znaczy, wprost przeciwnie, oni są przekonani, że Janusz Lewandowski i Michał Boni są emanacją intelektu, europejskości i patriotyzmu. Próby scalania Polaków w jedną zgodną wspólnotę, może i szlachetne, a nawet zrozumiałe i pożądane, są z góry skazane na porażkę. Nie ma sensu się nad tym, skądinąd smutnym faktem, użalać, tylko krok po kroku prowadzić dalej Polskę w kierunku nowoczesności i pełnej samodzielności na arenie międzynarodowej, uważnie patrząc, by niektórym rządzącym nie przewróciło się od sukcesów w głowach. To w zupełności wystarczy, żeby przejść przez morze absurdalnych „nieszczęść”, jakie dzieją się w naszym kraju pod rządami Beaty Szydło.


Nie jest wcale tak pięknie jak to opisują politycy PiS, całkiem sporo spraw można było i  nadal można poprowadzić lepiej i mądrzej, choćby kwestię narastającej wrogiej polityki Ukrainy wobec Polski. Powraca też jak bumerang sprawa komunikacji społecznej Prawa i Sprawiedliwości, choć trzeba przyznać, że skala kłamstw na temat Polski, Polaków, rządu, Jarosława Kaczyńskiego i Antoniego Macierewicza jest tak ogromna, że czasami doprawdy nie wiadomo, od czego zacząć. Pomysł obozu zdrady jest prosty: cały czas, nieustannie atakować zmiany jakie wprowadza PiS, cały czas podkreślać, że Polska oddala się w kierunku Rosji, tworzyć wśród swojego elektoratu atmosferę politycznego Armagedonu. Ten elektorat to kupuje. Mało tego, im bardziej absurdalny zarzut tym lepiej, bo zwykłe absurdy już się przejadły. Szara codzienność: PiS zły? To już wiemy! Dajcie coś nowego, bo tracimy narrację, bo PiS w końcu zacznie nam się podobać... Żeby uruchomić emocje trzeba sięgać po obłęd. W ten oto sposób, część Polaków żyje na granicy obłędu, albo wręcz w obłędzie. I poza jakimś głębokim wstrząsem nic tego nie zmieni. To przybrało rozmiary patologii społecznej. Rzecz jasna, wyborcy Prawa i Sprawiedliwości nie są dłużni, ale to oni są w defensywie, to oni próbują rozmawiać, prowadzić dialog. Tak na co dzień, w biurze, w autobusie, w rodzinie. Bez sensu. Polska się wali i koniec, Polska jest Białorusią albo jeszcze gorzej, Polska niemiecka albo żadna. Odebrało rozum ludziom, którzy całkiem niedawno mogli się jeszcze pochwalić jego resztkami.




Świadomość niewolnicza, uległość, niemożność wyjścia poza stereotyp, że sami nic nie możemy, że wszystko co głosi Zachód jest dla Polski zbawieniem, zebrała swoje obfite żniwo. Donald Tusk jedynie korzysta z obłędu, do jakiego doprowadził z Platformą swoich wyborców. I – co wielokrotnie tu podkreślałem wcześniej – to jest dopiero przedsmak tego, co nas czeka w najbliższych trzech latach – absolutnie kluczowych dla przyszłości Polski. To nie są tylko luźne dywagacje, że elektorat opozycji traci chwilami grunt pod nogami, bo co innego widzi na co dzień, a co innego słyszy od swoich liderów. Nawet najbardziej zatwardziali wyborcy Tuska, najlepiej wystrugani, przyznają, że będą jeszcze raz głosowali na PO, bo nie mają na kogo innego. Innymi słowy, oni już nie są przekonani co do tego, że Platforma ma rację, tylko żyją w swoim antypisowskim obłędzie. Dlatego można im wmówić wszystko, można wypisywać kretynizmy o cichym sojuszu PiS z Kremlem. Można posądzać Antoniego Macierewicza o współpracę z rosyjskim wywiadem w momencie, gdy także dzięki jego staraniom Departament Stanu podjął decyzję o sprzedaży baterii rakiet Patriot Polsce. Wszystko można. I nieważne jest to czy wyborcą PO jest nauczycielka z Siedlec czy profesor z UW, oni wszyscy razem, każdy na swój sposób, uzasadnią, że PiS prowadzi „ten kraj” do ruiny, do totalnej izolacji. Nie można jednak upadać na duchu, więc kto chce i kto może niech wyciąga rękę do bliźnich, niech im tłumaczy, niech ich przekonuje. Pojutrze wszystko pójdzie na marne, bo gdzieś tam  na jakimś parówkowym portalu pojawi się wpis, że w Białowieży Putin prowadzi potajemne rozmowy z Kaczyńskim. Wszystko przejdzie. W obłędzie także funkcjonuje pewna logika myślenia. Dużo bardziej „rygorystyczna” niż w politycznie zdrowym umyśle. A tak poza tym, to wszyscy jesteśmy ciekawą, trochę zwariowaną wspólnotą.                

Całkiem pogodne refleksje pomarszowe

Żeby przekonać się, jak bardzo odjechała III RP od Polski, to wystarczy poobserwować przez kilka minut wpisy na TT, gdzie dowiemy się od  posła Krzysztofa Brejzy z PO, że w Warszawie miał wczoraj miejsce Marsz Nienawiści, a od Marcina Mellera (TVN), że chce do Niemiec, bo w tym miejscu Europy nie możemy, ot tak sobie, istnieć samodzielnie. Wszystko to jest trochę smutne, ale i jednocześnie zdrowe. Pełna różnorodność. Był archipelag polskości, będzie teraz archipelag niemieckości. Przekonanie, że sami nie możemy nic zbudować, że jesteśmy zbyt słabi, że obcy muszą u nas zaprowadzić ład i porządek, nie jest niczym nowym i nie ma sensu się na to oburzać. Ale nie ma też większego sensu poszukiwanie owej mitycznej zgody narodowej. Staliśmy się krajem wielokulturowym, w zdecydowanie innym rozumieniu niż na Zachodzie. Mamy kulturę bycia wolnym i niepodległym, oraz kulturę bycia sytym i zniewolonym. W tej drugiej kulturze czymś drugorzędnym, albo wręcz wcale nieistotnym są sprawy państwa, obronności, polskości. W imię europejskości wszystko co trąca Polską, staje się konserwatywne, nacjonalistyczne i faszystowskie. Mówią to  - przefarbowani na nowoczesnych bywalców nowoczesnego świata - bolszewicy, ludzie o tej samej mentalności jak ich ideowi przodkowie w 1917 roku, którzy chcieli ułożyć świat przy pomocy dyktatury. Dziś dyktatura ma oblicze aksamitne, ubrana jest w słowa, które mają zabijać nieposłusznych i inaczej myślących. Nie na darmo takim ważnym orężem w walce z polskością była i jest „Gazeta Wyborcza”. Dyktatura myślenia. Kto myśli inaczej ten nacjonalista i paździerz. Ale nie każdy. Jeśli pojawi się jakiś prawicowy heretyk obrzucający błotem Prawo i Sprawiedliwość, staje się mienszewikiem co najmniej. Też wróg, ale tak po leninowsku można się z nim  dogadać, czyli wykorzystać, a potem wykopać.

Nie będzie żadnej wielkiej narodowej zgody za rok, choć apelował o to (po raz kolejny) w Krakowie Jarosław Kaczyński – chyba zdecydowanie bardziej do wyborców opozycji, niż do jej liderów. W jakimś sensie dał nawet zadanie własnym wyborcom, żeby przekonywali Europejczyków do Polski. Polski niepodległej, dumnej, realnie istniejącej w Europie, której bycie nie zawsze z radością odczuwają Niemcy czy Francuzi. Nie ma chyba większego kłopotu, żeby nasi Europejczycy spokojnie żyli sobie dalej w wolnym kraju. Mają własne media, własne partie, mogą do woli obrażać Polaków, donosić na nich w Brukseli, Berlinie czy w Nowym Jorku. Jestem (najpewniej) konserwatywnym liberałem, więc mogę ze spokojem oddzielić słuchanie starego hitu Maleńczuka od faktu, że lży wszystko co jest związane z polskością, która jest mi świadomie tak bliska od momentu, gdy w grudniu 1970 roku zobaczyłem czołgi pod moją szkołą. Taki gwałtowny protest jak wtedy, to nie jest czas dla salonu, salon wtedy diagnozuje, snuje wizje, jak ten protest wykorzystać dla swoich własnych celów politycznych. No i się udało w 1989 roku ten cel osiągnąć. Banalizacja Polski i polskości pod koniec rządów Platformy była już tak wszechpotężna, że nastał czas czekoladowego orła Bronisława, i gdyby tak dalej to poszło, to w szkołach podstawowych na 11 listopada wszystkie dzieci jadłyby czekoladowe orzełki, jednym słowem konsumowałyby patriotyzm dosłownie, a Historia Polski byłaby budzącym grozę nacjonalistycznym wspomnieniem.

Moim zdaniem oni nie żartują. Oni, czyli postmoderniści, Merkel, Michnik, Tusk i H.Clinton. Łączy ich idea nowego świata, w którym wszystko jest globalne, ale najsilniejsi mają swoje własne terytoria. Tego chcą Niemcy. Nigdy nie wyrzekli się Europy Środkowej, w ich mentalności ona jest ich, w tym co najmniej połowa Polski. Nie trzeba do tego głębokich analiz, wystarczy dłużej z nimi porozmawiać. Ale przecież w perspektywie dziesięciu, dwudziestu lat wcale nie jest wykluczony strategiczny sojusz z Niemcami. Może trzeba będzie ich bronić? Najpierw jednak reparacje, i wczorajsze mocne i potrzebne słowa Jarosława Kaczyńskiego w Krakowie zabrzmiały bardzo dobitnie: „To nie teatr to żądanie”. Opozycja po raz kolejny będzie trochę europejsko – niemiecka i trochę polska. Że może to i jest jakiś trzeciorzędny temat, ale PiS to robi na użytek wewnętrzny, a Europa nam tyle daje, a Niemcy nam tyle dają. Najdokładniej, jak można: z każdego 1 euro, który płynie z Brukseli do Polski, 60 centów wraca do Berlina. To my dajemy sporo Europie. Natomiast sama idea wyrównywania szans rozwoju różnych części Unii Europejskiej jest w porządku, nikt tego nie neguje, być może poza wyznawcami leseferyzmu. Niemcy w Polsce są usadowieni, wpływają na nasze codzienne życie, mniej do powiedzenia ma Rosja, chyba że chodzi o skutki sowieckiego zniewolenia. Niemożność bycia wolnym jest wielkim problemem Platformy i części jej wyborców. A bycie wolnym i polskim jest czymś wręcz niewyobrażalnym. Jeśli już, to wolność, równość i europejskość. Oczywiście wolność od zabobonu, od narodu, od dumy i narodowego cynizmu, z którego taką siłę czerpią i Niemcy, i Brytyjczycy. Spokojnie więc zmierzajmy do 100 lat niepodległości, żyjąc obok siebie, czasami nawet rozmawiając przy kawie, nie jest to wcale czas wojny (przynajmniej w Polsce). Pogodnie budujmy Niepodległą, może nawet kogoś tam przekonując z drugiej strony, że Polska to właśnie Europa. I tylko tyle, nic więcej.  

Formatowanie polityczne w pełni. Czas III RP minął.

Poseł Adam Andruszkiewicz odszedł z Kukiz` 15, Zbigniew Gryglas odszedł z Nowoczesnej i to jest dopiero początek formatowania się polskiej sceny politycznej, która – czy to się na przykład podoba czy nie Pawłowi Kukizowi – zmierza ku bardzo jasnemu podziałowi na dwa obozy polityczne: patriotyczny i III RP. Innych podziałów nie będzie w Polsce przez długie lata. Nie narodzi się nagle ani nowa super lewica, ani nowa super liberalna partia, która zastąpi Nowoczesną czy PO. Zbyt silne jest przywiązanie do przywilejów, jakie dała III RP wybranym grupom społecznym i politykom, zbyt silna jest też presja na budowanie sprawnego i sprawiedliwego niepodległego państwa, by stanie w ideowym rozkroku mogło przynieść jakikolwiek korzyści polityczne. Kukiz` 15 będzie dalej dryfował w stronę Jana Grabca i Agnieszki Pomaski, co jest wybitną wręcz zasługą wicemarszałka Sejmu Stanisława Tyszki. Jego wpisy na Twitterze w niczym się nie różnią od napastliwych ataków na rząd Prawa i Sprawiedliwości liderów PO. Trudno więc dziwić się młodemu posłowi z Kukiz`15, że zdecydował się na odejście z formacji, która do tej pory nie stworzyła jasnego, czytelnego przekazu, o co jej chodzi w polskiej polityce. Zły PiS, złe PO, zła Nowoczesna, wszystkie partie złe, róbmy politykę bez partii. Ale gdzie to się udało? Nie będzie wielkiej straty po formacji Pawła Kukiza, choć mogła ona odegrać interesującą rolę jako skuteczny recenzent rządów Prawa i Sprawiedliwości. Być może powstanie jakiś obóz środka skupiony wokół Prezydenta Andrzeja Dudy, jakieś  kolejne polityczne przepoczwarzenie się III RP w III RP bis, kolejna próba zachowania okrągłostołowych układów, tylko pytanie po co?


Andrzej Duda nie jest już w ekipie Dobrej Zmiany. Zaczął budować swoją własną niezależną pozycję, do czego ma święte prawo, ale dzieje się to kosztem nie tylko zablokowanej reformy sądownictwa, ale także rozczarowaniem części jego wyborców  i zamieszaniem na prawicy.  Prezydent nie może, ot tak sobie nagle, ujmować się za rodakami, którzy w lipcu tego roku stanęli w obronie kasty sędziowskiej i III RP, skoro obóz polityczny Andrzeja Dudy szedł razem z nim do wyborów pod hasłami głębokiej naprawy państwa. Niestety, Prezydent, wybrany przede wszystkim głosami wyborców PiS, nie potrafi się w tej chwili określić z kim mu bardziej po drodze, nie potrafi jednoznacznie powiedzieć, że idzie razem z Jarosławem Kaczyńskim dokładnie tą samą drogą, w tym samym kierunku, z takimi samymi celami politycznymi. To oczywiście sprzyja atakom na głowę państwa ze strony części środowisk patriotycznych, które prezydenturę Dudy witały z entuzjazmem.


Będzie więc teraz owo formatowanie narastać i przyspieszać, ponieważ część polityków przejrzała na oczy. Tak po prostu. I nie chce wspierać sił politycznych, które zamiast racjonalnej budowy nowego demokratycznego państwa chcą jedynie przypudrować III RP, albo też – jak to mówił swego czasu Paweł Kukiz – rozwalić system. Rozwalić należy, ale nie z takimi ludźmi jak Stanisław Tyszka, nie w radykalnej opozycji do PiS, tylko w strategicznej koalicji dla dobra naszego państwa. Podział na obóz patriotyczny i obóz III RP będzie się przez najbliższe miesiące znakomicie krystalizował, przez co starcia polityczne w 2018 i w 2019 roku będą miały charakter totalny. Nie będzie zmiłuj się, nie będzie przebaczenia. Czy Andrzej Duda mógłby tu być arbitrem? Czy mógłby stać z boku budując swój autorytet? Przecież spór o sądy, choć tak fundamentalny i tak ważny dla reformowania państwa, nie powinien przesłaniać Prezydentowi wyższych celów. Realny kompromis z Jarosławem Kaczyńskim zapewni mu najprawdopodobniej reelekcję, pomimo tego, że dla opozycji znowu będzie tylko Adrianem. Sądami są już znużeni i wyborcy i politycy. Czas na mocne cięcie. Albo Prezydent i jego otoczenie zostanie w obozie politycznym, który chce naprawy państwa, albo będzie – nawet wbrew własnej woli – zbliżał się do opozycji. Kłopoty Beaty Szydło związane z rekonstrukcją  rządu są niczym w porównaniu z tym co czeka w najbliższych miesiącach Platformę Obywatelską, Nowoczesną i Kukiz1 15. Kto się nie odetnie od III RP, ten marnie skończy, bo jej czas minął.