Krzykiem chmury przewiercić nawisłe

Na szczęście w sieci mamy jeszcze wolność słowa, choć i tu można dostać „komorem”, czyli ścinać końcówki gałązek na drzewach, albo równać trawnik pod pomnikiem czterech śpiących, a jak się nie podoba to do pudła. Mimo to ze spokojem siadam do komputera ze znalezionym dziś strzępem gazety z 1935 roku z fragmentem wiersza poetki i pisarki Eugenii Kobylińskiej – Masiejewskiej:

„Trzeba było o bruk walić czołem,

krzykiem chmury przewiercić nawisłe,

tłumnie dopaść zamkniętych kościołów

rozkołysać, rozdzwonić w jęk Wisłę!

Cóż, że w chmurach skłębieni rycerze

z pochodniami już biegli z daleka,

trzeba było wzwyż jękiem uderzyć,

żeby Anioł miecz spuścił i czekał.

Przesłonięto Cię nam sztandarami,

lecz się wżarłeś do serc nieludzko...

Jak bez słowa rozstaniesz się z nami,

gdy w krwi tętni nam imię – Piłsudski?!

Och, roztrzaskać na drzazgi to „co dzień”,

skrwawić ręce, o mury bić czołem...

...nie wiedzieliśmy nic, że odchodzisz,

nie walczyliśmy z mroków Aniołem!”

Eugenia Kobylińska - Masiejewska

Gazeta wyszła zapewne w dniu pogrzebu Józefa Piłsudskiego Wiersz wydrukowano białymi literami na czarnym papierze, a na odwrocie widać część tekstu pożegnalnego. Cytuje ten ocalały w moich dokumentach fragment wiersza poetki z Wilna, ponieważ temperatura tych słów, ich żarliwość, klimat, ciepło, walka, wysiłek, uzmysławiają, jak bardzo przedwojenni literaci kochali Polskę, dopiero co odrodzoną, dopiero co odbudowywaną, a już stojącą w obliczu zagłady. Rytm tych słów, ich energia, to czysty polski patriotyzm, coś, co było wczoraj widać na Trakcie Królewskim w Warszawie. Co najmniej sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi, z różnych stron Polski, o różnych poglądach, z różnych środowisk przeszło ulicami stolicy, żeby oddać hołd pewnym wartościom. Wolność słowa, godna praca, prawda i uczciwość – to za tymi słowami podążało wczoraj ponad 150 tysięcy ludzi. Bo tych wartości nie realizuje Platforma Obywatelska. Od samego początku swoich rządów. Tacy ludzie jak Rafał Grupiński czy Tomasz Nałęcz nigdy nie poczują tej polskości, którą unosiła się wczoraj nad głowami spokojnego i biało – czerwonego tłumu, bo już są po drugiej stronie. Na drugim brzegu. Tam nie ma miejsca na czysty polski patriotyzm, który jest nam tak samo potrzebny dziś, jak i był potrzebny 70 czy 100 lat temu. Żyją w świecie przemalowanej Polski, III RP, w której władza nie szanuje zwykłych ludzi, nie kieruje się wartościami, tylko doraźnym interesem politycznym. Polska i Polacy są tylko wtedy dobrzy, albo fajni, jak mówi pewien redaktor, kiedy nie stoją na drodze do realizacji ich własnych i cudzych interesów. W tych interesach nie mieści się wolność słowa i wolność mediów, silna armia i szacunek do własnego narodu. Małpa bywa ciekawsza, sąsiad Niemiec byłby lepszy, ważniejsze jest Jedwabne od Wołynia, klepnięcie w plecy od własnego zdania, słoneczny weekend od pracy dla Polski. Po co nam taki premier? Po co nam takie media, które kłamały i kłamią nadal o blokadzie budynku TVP, do którego bez przeszkód można wejść jeszcze w dwóch innych miejscach? Ale to szczegół, przecież wczoraj spotkały się - jak powiedział żarliwy felietonista „Gazety Wyborczej” „niszowe środowiska”. Ocena godna carskiego żurnalisty, a nie polskiego dziennikarza. Są więc po drugiej stronie barykady, nie ma w tym względzie najmniejszej wątpliwości. Oni nie czują polskości, choć są Polakami. Przemalowani, obłowieni dobrami, mądrzący się o Europie, która traktuje ich jak kelnerów. Mija dwa i pół roku od Katastrofy Smoleńskiej, a my oni nadal nie wiedzą tak naprawdę, kto z rządu -w dniu największej tragedii w historii Polski od czasu II wojny światowej - reprezentował w Smoleńsku. Bo przecież Ewa Kopacz nie pojechała tam jako minister tylko jako dr Ewa, Tomasz Arabski nie był jeszcze ministrem, a Donald Tusk wykonał tylko żałobny uścisk z Putinem. Taka jest skala lekceważenia Polski przez Platformę Obywatelską, tak oni „świetnie” czują polskość. Jak można się dziwić, że nic nie zrozumieli z wczorajszego marszu, z emocji tych dziesiątek tysięcy ludzi śpiewających i modlących się na nowym Świecie, czujących po prostu, że nie mają już nic do powiedzenia we własnym kraju, a wkrótce być może i nic do stracenia. Słowa wileńskiej poetki, aczkolwiek napisane w obliczu śmierci przywódcy Narodu, kilkadziesiąt lat temu, przywołują wczorajsze obrazy z Warszawy, bo jest w nich siła, determinacja i wiara. Potrzebujemy dziś - i siły, i wiary i determinacji, bo droga do wolności wcale nie zakończyła się w 1989 roku.

Polska czeka już na nowego Premiera

To jeszcze nie przełom, ale to już koniec epoki Tuska, to także koniec narracji medialnej posługującej się kłamstwem i manipulacją, koniec wcale nie taki odległy w czasie, jak chciałaby tego zapewne Platforma, która chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że teraz wystarczy jedna iskra, by doszło do masowych protestów, których nikt nie zatrzyma. Dziś, doszło też do ważnej deklaracji ze strony NSZZ „Solidarność”. Piotr Duda oświadczył, że związek pomoże prawicy w doprowadzeniu do upadku obecnego rządu i „jego przejściu do historii, a może nawet nie do historii”. Jeśli "nawet nie do historii", to ambitny szef „Solidarności” mógł tu mieć na myśli pociągnięcie ekipy Tuska do odpowiedzialności konstytucyjnej lub karnej za doprowadzenie do zapaści państwa. Nie czarujmy się, są paragrafy, nie tylko w kwestii Katastrofy Smoleńskiej, wystarczy wspomnieć o bardzo dwuznacznym zachowaniu premiera w aferze spółki "Amber Gold". Duda dał jasno do zrozumienia, że z Tuskiem nie będzie już rozmawiał. A co do powiedzenia ma Platforma? Sekretarz Komitetu Centralnego PO Rafał Grupiński wyraził jedynie politowanie, że PiS nie potrafi sam zrobić dużej manifestacji w Warszawie i dlatego podpiera się innymi organizacjami. Na taki wysiłek intelektualny stać było dziś, jak by nie było,  czołowego ideologa Platformy Obywatelskiej. Tymczasem okręt tonie, woda wlewa się już na górny pokład, a załoga mówi, że jest sucho, zaś kapitan statku, niczym słynny Francesco Schettino wypatruje, jak tu zmyć się z tej dziurawej łajby. Jeśli Grupiński jest takim dobrym macherem od manifestacji, to niech zwoła wielkomiejskich lemingów do Warszawy na marsz poparcia dla Donalda Tuska. Ja nie wątpię w to, że Platforma skrzyknęłaby do Warszawy może i z 50 tysięcy ludzi, tylko co oni mieliby krzyczeć, jakie mieliby nieść transparenty? „Amber Gold dla każdego!”, „Zero odpowiedzialności, maksimum bezradności”, „Kłamiemy i kłamać będziemy!” ? No i kiedy ten marsz miałby się odbyć? W sobotę? Po piątkowej amfie? Żeby nie było, że przesadzam. Terapeuci mówią otwarcie o tym, że trzy czwarte młodego wielkomiejskiego elektoratu w Warszawie pracującego w wielkich agencjach wytrzymuje szalony wyścig szczurów tylko dzięki narkotykom. Zresztą, jak oryginalne mogą być hasła wspierające rząd i elyty pokazał już Seweryn Blumsztajn.  

Spokój Platformy, wręcz lekceważenie samego marszu, już nie mówiąc o bredniach Lecha Wałęsy („marsz antydemokratyczny”), musi dziwić. Może oni coś wiedzą, czego my nie wiemy, może Donald Tusk przygotował expose , które powali naród. Z dzisiejszego marszu wyłania się obraz Polski będącej ciągle jeszcze na drodze do demokracji i pełnej wolności. Wszystko to, co mówiono nam po 1989 roku, o odzyskaniu niepodległości, o demokratycznym państwie prawa okazało się złudzeniem. Wystarczyło pięć lat rządów Platformy, by podporządkować Polskę dwóm wielkim sąsiadom, zniszczyć więzi społeczne, rozłożyć do reszty rodzimy przemysł, zamknąć stocznie i zawłaszczyć dla swoich niemal wszystkie instytucje państwa. Pojutrze Jarosław Kaczyński ma przedstawić kandydata na premiera rządu pozaparlamentarnego. Nie jest to novum w naszej historii. W 1923 roku tekę premiera w tak rozumianym gabinecie objął Władysław Grabski. Jeśli Prezes PiS chce, by ów kandydat był kolejnym mocnym wistem jego partii, powinna być to osoba, która zyska uznanie nie tylko wyborców prawicy. Pojawiają się różne nazwiska, ale nie ma na razie żadnych poważniejszych przecieków, kto będzie tym kandydatem. Moją uwagę, ale oczywiście nie tylko moją, przykuwa Anna Streżyńska, która przez 6 lat szefowała Urzędowi Komunikacji Elektronicznej. Może jeszcze nie teraz, nie w ten poniedziałek, ale taka zmiana pokoleniowa jest PiS –owi potrzebna. Jarosław Kaczyński „chwycił” narrację poważnej, rzeczowej prawicy, która chce nie tylko prawdy o Smoleńsku i wolności słowa, ale także chce zmieniać polską  gospodarkę. Ma szansę wzmocnić ten przekaz i zyskać nowych wyborców.

Komu(ś) przeszkadza Donald Tusk?

Kiedy obserwuje się dramatyczne wydarzenia ostatnich dni, można zobaczyć, że nie tylko Prawo i Sprawiedliwość oczekuje prawdy o Smoleńsku i końca ery Tuska. Za kulisami trwa, i to nie od dziś, walka o wpływy i przejęcie schedy po premierze i jego „obywatelskiej” partii.  Obóz premiera stara się jeszcze ratować stołki, ale niewykluczone, że któregoś dnia Donald Tusk padnie ofiarą „zamachowców” i nie będzie miał na czym usiąść. No chyba, że na podłodze, albo na dywanie. Rzeczywiście, można się zastanawiać, jak to się stało, że po dwóch latach od Katastrofy Smoleńskiej, nagle okazuje się, że były błędy, trzeba przepraszać, a współpraca z Rosjanami nie była tak wzorowa, jak to nie raz ujmował własnymi słowami Donald Platforma. Projekt wyrwania III RP przez PO z rąk postkomunistów i położenia łapy na wszystkim dobiega końca, bo nie ma już za bardzo na czym położyć łapy, a to na czym partia „europejskich” Polaków położyła łapę, albo jest nie do ruszenia, bo demokracja ma się rozumieć, albo jak wampir wyssała, tak, że zostały tylko skóra i kości. Pozbyliśmy się wzorcowo naszego rodzimego przemysłu, a w tym czasie Niemcy, głównie w oparciu rozwój przemysłu maszynowego, zarobili na eksporcie swoich urządzeń około biliona euro. Na deser, można powiedzieć, Platforma dostała prawie okrągłe 300 miliardów złotych z Unii Europejskiej, więc było co dzielić i czym rządzić, no i było czym się chwalić - od zielonej wyspy po budowę stadionów na EURO 2012. Tu też ssanie szło na całego, prezesi inkasowali kesz jak na Wall Street. Dość jasne jest to, jakimi pobudkami w dążeniu do władzy kieruje się Prawo i Sprawiedliwość: wyjaśnienie Katastrofy Smoleńskiej (Zamachu Smoleńskiego), naprawa państwa, walka z korupcją, przywrócenie Polsce należnego jej miejsca w Europie. Ale czym kierują się ci, którzy z tyłu łapią za stołki Platformy? Najczęściej mówi się o służbach wojskowych, o przełożeniu wajchy, o tajemniczych decydentach, którym znudził się już premier słup. Nawet jeśli tak jest, to na co liczą ludzie pociągający za sznurki? Na co liczy taki Roman Giertych, gdyby nawet udało się domknąć układ?


Polska stoi na krawędzi bankructwa, o czym się w ogóle nie mówi, bo cały czas jesteśmy lekko na plusie. Ten plus, o czym dobrze wiedzą ekonomiści zawdzięczamy już  tylko unijnym funduszom, które się kończą. Kolejnych, w takiej wysokości nie będzie. Zadłużenie państwa w stosunku do wartości naszego majątku narodowego jest gigantyczne. O tym też się nie mówi, że jedni mogą mieć wysoki dług publiczny i żyją (tak jak Włosi), a inni – tak jak Irlandczycy – przeżyli załamanie gospodarcze przy długu publicznym o połowę mniejszym od naszego. Do tego żyjemy dziś w państwie zwasalizowanym politycznie i gospodarczo. Ewentualne objęcie rządów w Polsce A. D. 2012 lub 2013 przez PiS czy inną ekipę będzie nie lada wyzwaniem. Nowy premier zastanie państwo wyssane przez PO z kasy, słabe, skorumpowane, z rozsianymi wszędzie kretami Platformy. Można się zastanawiać więc, komu tak bardzo spieszy się teraz do władzy, że gotów jest nawet ujawniać kłamstwa Rosjan, a Tuska i Kopacz wręcz kompromitować. Lemingów to co prawda nie rusza, bo „Gazeta Wyborcza” jeszcze wychodzi, kaskę wypłacają, a prezydent Komorowski był w ONZ. Nawet zdeklarowani przeciwnicy Jarosława Kaczyńskiego przyznają, że za jego powrotem do władzy kryje się projekt polityczny dla Polski, a nie gangsterski skok na kasę, więc można chyba się i zastanawiać, i dziwić nawet trochę, komu tak naprawdę i dlaczego przeszkadza Donald Tusk? Bo skok na kasę pozostał już tylko jeden, choć bardzo duży – gaz łupkowy. No więc komu zaczął nagle tak bardzo przeszkadzać Donald Tusk?  Zgoda, że może chodzić o zwykłe zużycie materiału,  może elyty się już znudziły monotonnym pijarem PO, a może po prostu chodzi o zwykłe przemeblowanie pokoju. Taki lifting III RP, żeby wyglądała jak przemalowany Embraer dla Pana Prezydenta. No taka jest właśnie siła III RP.

Ewa Kopacz znowu odprężona

Beton. To słowo jako pierwsze przychodzi mi na myśl na koniec tego dramatycznego dnia. Dnia, w którym ani rodziny ofiar, ani opinia publiczna nie dowiedziały się nic w kwestii tego, kto ponosi odpowiedzialność za zamianę ciał, kto zakazywał otwarcia trumien w Polsce, kto poniesie konsekwencje za traumę rodzin. Po prostu beton, ściana, potok nic nie znaczących słów premiera, prokuratora generalnego i marszałek Sejmu. I atak Donalda Tuska na opozycję i na ś.p. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Jeden cel został jednak osiągnięty przez Platformę. Powstał zamęt, wielość informacji: kto kogo zamienił i kto się pomylił, to nie Rosjanie, to syn Anny Walentynowicz się pomylił, zdaje się twierdzić Andrzej Seremet, ale syn śp. Pani Anny mówi, że prok. Seremet kłamie. No i Ewa Kopacz opisuje ze szczegółami wygląd prosektorium w Moskwie, przyznaje się, że może były jakieś nieścisłości, ale oni tam na miejscu, rosyjscy i polscy lekarze pracowali dniem i nocą, razem, może nie przy sekcjach, tylko przygotowywali, ale jaka to różnica? Prokurator generalny przyznaje, że prokuratorzy byli obserwatorami, bo sekcje już przeprowadzono. Co prawda dwa lata temu i później twierdzono co innego, ale to szczegół. Pomylono się, prawda, ale może rodziny źle rozpoznały, a w ogóle spieszono się, bo PiS krzyczał, żeby ciała wróciły do Polaki. No to wróciły, nie zrobiono wszędzie DNA. Krótko mówiąc przekaz jest jasny: była pełna ofiarność rządu, całego polskiego państwa, zrobiliśmy wszystko, a może nawet więcej, więc uszanujmy zmarłych i nie mówmy już o tym. No i przecież o to chodziło premierowi. Umocnić własny elektorat, przełknąć gorzką pigułkę, żeby można było dalej kłamać. Blisko rok temu napisałem notkę pod tytułem „Prawda o Smoleńsku to koniec III RP”. Platforma wie o tym, więc nie będzie nawet ułamka prawdy z ust premiera i obozu władzy, bo runąłby cały system polityczny w Polsce. Dlatego mamy smoleński beton. Dlatego mogliśmy dziś usłyszeć, jak lekarz podczas okazywania ciała jego bliskim wyjął „tylko kawałek skóry”, tak były zmasakrowane – mówiła po debacie dziennikarzom Pani marszałek. Narracja jest już gotowa: oni dręczą rząd, a tam w Moskwie to co widzieliśmy było potworne, oni nie mają sumienia.



Mamy do czynienia ze zbiorowym działaniem na szkodę państwa, ze zmową i oszustwem, mamy niezbite dowody na to, jak państwo nie zdało egzaminu i już ponad dwa lata tak sobie z tym żyjemy. Za chwilę okaże się prawdopodobnie, że nie wiadomo, gdzie został pochowany Ryszard Kaczorowski, ostatni Prezydent RP na Uchodźstwie. Otóż to wszystko przechodzi bokiem, jak burza. Zagrzmi, chwilę popada i władza znowu się opala. Wystarczyło obejrzeć dziś twarz Ewy Kopacz - podczas debaty, na początku konferencji prasowej i na końcu. Odetchnęła, mamy to za sobą. Nikt już nie będzie wracał z takim uporem do kwestii „metra w głąb” (bo uwierzyła Rosjanom), do wzorowej współpracy polskich i rosyjskich lekarzy (bo była, ale w przygotowaniach do sekcji), a poza tym ona – Ewa Kopacz – była tam jako Ewa, a może dr Ewa. Dociskana, kto w ogóle reprezentował w tamtych tragicznych dniach rząd w Moskwie, odpowiada, że nie powie tak konkretnie, ale nie była sama. Możemy następne pięć lat dochodzić w ten sposób prawdy o Smoleńsku i niczego się nie dowiemy. Może pęka ten mur smoleński, ale po dzisiejszych i wczorajszych przekazach, wystąpieniach rządowych widać, że obóz III RP znowu ominął rafę. Może tylko na tydzień, może na miesiąc, ale ominął. Scementował swój elektorat, bo bez niego straciłby władzę. W tej sytuacji, rzeczywiście zasadne jest pytanie, czy można czekać z założonymi rękami do wyborów. Tak długo, jak elektorat PO, będzie syty, tak długo nic go nie poruszy. Ewa Kopacz mówiła dziś z przejęciem i obrazowo o szczątkach ciał, o wymieszanych materiałach DNA, przekonując, że były to niezwykle dramatyczne chwile dla rodzin. Wraca tu znowu pytanie, i nie ostatni zresztą raz, jaka siła spowodowała tak straszliwe zniszczenia samolotu i tak strasznie zdeformowała ciała ofiar? Jaka siła powyrywała nity z konstrukcji samolotu? Będą znowu szukali odpowiedzi, a może już ją mają. Co zostaje dla lemingów z tego dnia? Przeprosili obydwoje, i marszałek Sejmu, i premier, a syn Walentynowicz to nawet nie rozpoznał zwłok matki.

Platforma nie wycofa się z kłamstwa smoleńskiego

Ciągle oburzamy się na reakcje Platformy i wiodących mediów w sprawie zamiany ciał ofiar Katastrofy Smoleńskiej, no bo przecież wszyscy jesteśmy Polakami, wszystkich nas boli to, że doszło do tak drastycznych wydarzeń, że rodziny przeżywają traumę, że w Moskwie nie potraktowano z należytym szacunkiem ciał, nagie wrzucano do worków, a do tego ktoś (nie wiadomo do dziś kto) zakazał otwierania trumien w Polsce. Tak długo, jak ludzie w Polsce, normalnie czujący, normalnie myślący, wrażliwi na krzywdę i niesprawiedliwość, ból i śmierć, będą sądzili, że tak czuje i myśli większość Polaków i obóz władzy, tak długo będą oburzeni. Czas najwyższy powiedzieć sobie, że mamy niemały odłam polskiego społeczeństwa, który nie rozumie i nie chce rozumieć polskiego interesu narodowego, nie chce też wcale poznać prawdy o Katastrofie Smoleńskiej. Nie chce już w ogóle o niej słyszeć, bo zakłóca to obraz Polski wytworzony przez elity III RP i Platformę Obywatelską. Ten obraz jest wygodny dla życia wolnego od zajmowania się dobrem wspólnym. To dla tej części naszego społeczeństwa produkuje się takie sondaże jak ten wykonany dla TVP, w którym pyta się respondentów, czy należy przeprowadzić ekshumacje ciał wszystkich ofiar katastrofy. To jest nie jest ze strony mediów rodzaj jakiejś manipulacji, tylko zwykłe zwyrodnienie obyczajów. Dobro wspólne czy podstawowe zasady moralne nie są wartości przypisane do Prawa i Sprawiedliwości. Ale dziś, właśnie ta partia staje na straży tych wartości w kontekście tego, co stało się 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku i tego, co działo się w Polsce później. Na tle podziałów politycznych dochodzi do zachowań wręcz obrzydliwych. Oto bowiem, chrześcijanin, człowiek wykształcony, senator, katolik, zgłasza swoje zastrzeżenia do używania w kościele ornatu, na którym wypisane są dwie daty: Katyń 1940 i Smoleńsk 2010. Bo on tam widzi politykę, on tam widzi Prawo i Sprawiedliwość. I ornat ten nie jest używany podczas nabożeństw! Mowa o senatorze J.F. Libickim, który w tak trudnym i traumatycznym momencie dla wielu rodzin ofiar smoleńskich, pisze sobie z wrodzonym wyczuciem humorystyczne kawałki, jak choćby już sam tytuł jego notki w Salonie 24: „Katastrofa smoleńska. Na pewno lotnicza...” Jakie to śmieszne ! Ciekawe, ile dopaminy (jeśli ma senator własną) dotarło do Jego mózgu po napisaniu tej notki?*

J.F. Libicki kpi z wydarzeń 10 kwietnia 2010 roku otwartym tekstem, opisując jakich to różnych zwrotów PiS używa w odniesieniu do Smoleńska, twierdząc, że wynika to z parcia opozycji do władzy („katastrofa narodowa”, „katastrofa polityczna”). Smoleńsk to jest katastrofa narodowa i katastrofa polityczna! I katastrofa ta trwa nadal, bo w tej sprawie od samego początku kłamstwo wypiera prawdę. Nie była to jednak „katastrofa pisowska”, o czym ironicznie pisze senator bloger, chyba sam sobie wymyślił to określenie. Skoro już Pan Libicki sięga krawężnika, zresztą prawie w każdej notce, to ciekaw jestem, jak zareagowałby na taki tytuł o sobie: „Szybki bieg JF Libickiego po mandat poselski”. Moim zdaniem to bardzo śmieszne. Senator tkwi w głębokim duchowym uścisku z Januszem Palikotem, który widział krew na rękach tragicznie zmarłego Prezydenta RP, a teraz łazi po mediach i namawia do ekshumacji na Wawelu. Ja, chciałbym bardzo wiedzieć, co takie zachowanie ma wspólnego w ogóle z człowieczeństwem. Uszczuplenie uzębienia Janusza Palikota to najłagodniejsza reakcja, jak przychodzi do głowy. Po południu na pewno gorąca debata, którą media i PO znowu wykorzystają przeciwko prawdzie o Smoleńsku. Nawet nie przeciwko PiS- owi. Bo ukrycie prawdy o 10 kwietnia jest celem nadrzędnym dla całej elity III RP, bo to przedłuża władzę i wpływy i daje poczucie bezkarności. Dzięki mecenasowi A. Pociejowi z PO wiemy od dziś, że Ewa Kopacz była w Moskwie po to, „by przytulić rodziny”. Wiemy też dzięki publicznej TVP INFO, że przy zamianie ciał doszło do „niedociągnięć”. Nikt też nie chciał, według Pana Pocieja z PO otwierać w Polsce trumien. „Rzeczpospolita” pisze dziś, że mówi się już według nieoficjalnych informacji o 15 kolejnych ekshumacjach. DGP informuje z kolei, że nakaz pochówku bez otwierania trumien znajdował się w formularzu, który podpisywały rodziny ofiar, choć nie ma takich zapisów w ustawie o pochówku. Ani Ewa Kopacz, ani Donald Tusk, ani cała Platforma nie wytłumaczą się z tej wielkiej katastrofy narodowej, dopóki nie przestaną kłamać, kręcić i oszukiwać. Jakkolwiek by to brzmiało, oczyścić ich może tylko mówienie  prawdy. Mają dziś na to szansę, kolejną zresztą. I nie skorzystają z niej. Będą bronić do upadłego „raz zdobytej władzy”. Kłamstwo smoleńskie to ostatnie ogniwo, które łączy obóz władzy. Nasząpowinnością, także tu w blogsferze,   jest  walka do upadłego o poznanie pełnej prawdy o naszej narodowej tragedii.

  

*http://jflibicki.salon24.pl/450549,katastrofa-smolenska-na-pewno-lotnicza

Zapomniany lot Tuska

Tekst pt, "Lot" napisałem 9 marca 2008 roku, kiedy Donald Tusk mówił nieustannie o tanim państwie (wzrost wydatków na administrację - 10 miliardów złotych) i kiedy, tak jak teraz Bronisław Komorowski wybrał się wtedy do Nowego Jorku rejsowym samolotem, zamiast kupić nowe samoloty dla rządu i Prezydenta. Blog (na innym portalu) prowadzę od 11 miesięcy i nie mogłem się przemóc, by opublikować to krótkie opowiadanie ze względu na Katastrofę Smoleńską. Zbyt wiele skojarzeń, ale z drugiej strony na naszych oczach bankrutuje cała polityka PO, więc sądzę, że czytelnik potraktuje ten tekst jako przypomnienie jednej z tysiąca niespełnionych obietnic Donalda Tuska.

"LOT"

Premier wsiadł do samolotu. Chciał wyglądać jak najskromniej, by nie wzbudzać nie potrzebnej sensacji. Choć, mimo jego protestów, wskazano mu miejsce w klasie biznes, starał się usiąść na fotelu jak by to była klasa ekonomiczna – powoli bez dostojeństwa, jak zwykły pasażer. Nie założył sobie nogi na nogę. Pomyślał, i słusznie, że ten gest zostanie odebrany jako wyraz jego prostolinijnej natury. Obok niego zasiadł Sławek i rzecznik Fiszka. Było widać, ze starają się dotrzymać kroku Premierowi, ale nie wyszło im to tak zgrabnie jak Pierwszemu. Fiszka, zbyt wyzywająco ubrana, już w wejściu wzbudziła niemałe zainteresowanie Władka i Zbyszka, którzy lecieli do Cioci, a Sławek nie potrafił opanować swojego agresywnego wzroku i dumy bycia prawa ręką Premiera. Samolot delikatnie zadrżał, trochę pomruczał, potem na chwilę huknął ryk silników, który zamienił się w łagodny miarowy wir zwiastujący wielką podróż do Ameryki. Ach – Ameryka – pomyślał Pierwszy, co ja będę w niej robił, czy tam jest na pewno ten Prezydent, co mam z nim rozmawiać ? Pewno jest - westchnął. I myślał sobie: pewno trzeba będzie z nim jeszcze rozmawiać po tak długiej podroży, po zmianie czasu i tych przesiadkach, i o czym Boże – nic nie wiem. Aaaa... Sławek mówił, że o tarczy. Co to w ogóle jest – zastanawiał się Premier. Tu leci, tam coś leci, tu wystrzelą, tam spadnie – jakie to nudne – stwierdził i zasnął. Ale tylko na pół godziny. Wymagało tego wyjątkowe wydarzenie, jakim była ta wielka podróż. Normalnie zdrzemnąłby się do następnego dnia. Kiedy otworzył oczy, Boeing 767 wirował już zgrabnie w górze mijając rodzinny Gdańsk. Premier zerknął z łezką w oku na dół, a Fiszka zgrabnie i dyskretnie zrobiła mu 2456 zdjęcie. Nagle pojawiła się stewardesa ze srebrną zastawą, na której fyrkotały jeszcze białe przepiórki w sosie zubu otoczone plasterkami pomarańczy i malutkimi szprotkami. Premier żachnął się, ale cicho. - Sławek, podaj mi torbę, jest obok siedzenia – powiedział Pierwszy. Sławek podniósł szarą, niepozorną rybacką torbę, pamiątkę Premiera jeszcze ze szkolnych wypadów nad Zatokę Gdańską, gdzie z młodymi, skromnymi chłopcami Pierwszy łowił nieduże rybki, którym potem oddawał swoje drugie śniadanie i wrzucał je najedzone i syte z powrotem do wody. Premier uprzejmie, ale stanowczo rzekł do stewardesy:
-Chyba nie sądzi Pani, że zjem ten wykwintny posiłek. Jest przeraźliwie drogi, proszę zostawić go i przekazać mediom – wysyczał Pierwszy i sięgnął do torby. A tam na samym dnie, leżała jego mała bułeczka z masełkiem, którą sobie wysmarował wczoraj wieczorem – cieniutko, oszczędnie, tak żeby zostało jeszcze na powrót do kraju. Tak, tak, w torbie było i masełko, i kawałek chleba, i mała deseczka, i mały wiejski nożyk. Kiedy Premier zajadał smakowitą bułkę, po samolocie już rozeszła się wiadomość, co je Pierwszy, ale jeszcze nie było pewności. Dopiero komunikat rozwiał wszelkie wątpliwości.
-Tu kapitan Marian Szczędzalski. Chciałem poinformować Państwa, że Premier, nasz Premier, je właśnie bułkę, dodam swoją własną bułkę. Z masłem!
-Hurra – krzyknęli z radości pasażerowie, a Władkowi i Zbyszkowi popłynęły łzy i przypomniały się im małe wiejskie bułeczki, które robiła im Babcia Munia, kiedy smykali rano do szkoły.
-Nie będziemy jeść jedzenia „Lotu” – zgodnie oświadczyli wszyscy turyści i odstawili na podłogę talerze. Chcemy bułek – zawołali, prawdziwych bułek! Tylko ponury Henryk, zaszyty gdzieś na końcu samolotu wygryzał kawałki kurczaka w sosie pomidorowym i mruczał coś pod nosem.
-Wyrzucić Go! Zdrajca! – zawołali Władek i Zbyszek i na chwilę otworzyli okno. Henryk spadł na ziemię razem z niewinnym kurczakiem. Małe ptaszysko krzyczało i płakało, a ponury Henryk ściskał je mocno zębami do ostatniej chwili swojego życia.
Tymczasem wokół Premiera już zgromadzili się dziennikarze z niezależnych i wolnych mediów: Radia ZET, RMF FM, Polsatu i TVN 24.
-Panie Premierze – Malwina Szczera z TVN 24. Czy to było prawdziwe, zazwyczaj drogie masło, czy może tylko „masełko” albo może „masmix” ?
-To dobre pytanie- odpowiedział Pierwszy. – To oczywiście masmix z moich domowych zapasów – dodał Premier.
-A bułka?- Jak z bułką ? – Robert Potakiewicz z Polsatu.
-Cóż, Panie Redaktorze. Bułkę trzeba jakoś zrobić, chyba wypiec nawet. Tego sam nie potrafię. Nie ukrywam, że po analizie Fiszki, która sprawdziła 23 sklepy w mojej okolicy wybrałem tę najtańszą – oświadczył Premier i ruchem małego palca zakończył spotkanie z mediami. W ruch poszły satelitarne łącza i laptopy. Już 20 minut później w serwisach pojawiły się zdjęcia bułeczki. Poruszenie było ogromne, nie tylko w Polsce.
Angela Merkel przerwała jedzenie kiełbasy i wezwała kucharza. Tylko nieoficjalnie wiadomo, że jej resztki (kiełbasy) przejęły służby. W Waszyngtonie już godzinę po zdjęciach bułeczki w serwisie CNN, kucharze Prezydenta Busha zmienili menu z okazji wizyty Premiera. Suto zastawiony stół, zastąpiły setki małych bułeczek. W Polsce OBOP opublikował najnowszy sondaż. Poparcie dla Partii Premiera skoczyło do 73 procent. Tylko w Pałacu Prezydenckim nadal królowała świńska szynka.
Tymczasem Premier skończył ostatni kęs bułeczki. Zadowolony, ale też zmęczony już dwugodzinną podróżą zasnął. Jednak nie na długo. Kiedy drzemał pod kocykiem Fiszki, coś ciągle wierciło go w głowie, jakaś myśl. Dopadała Premiera i uciekała, i nagle złapał ją w samym środku, tak że nie miała już dokąd uciec. Zerwał się i krzyknął: Benzyna!
-Sławek! Sławek! Jak daleko do Nowego Jorku ? – zapytał.
-Jeszcze około trzech godzin lotu Panie Premierze – odpowiedział i schował do kieszeni swój srebrny krawat.
-Słuchajcie Moi Drodzy- rzekł Pierwszy. Przecież to już niedaleko, czy my musimy lecieć i marnować paliwo? - zapytał Fiszki i Sławka. Znieruchomieli.
-Oczywiście, że nie! – huknął Premier. Pozbędziemy się paliwa – przecież to jasne. I zapytał pasażerów: Czy chcecie lecieć bez paliwa?
-Taaaak ! - krzyknęli pasażerowie.
-A załoga ? – dodał Pierwszy.
-Taaaak! - krzyknął kapitan Szczędzalski i reszta załogi.
-To świetnie- odpowiedział Premier i zasnął.
Kiedy kapitan Szczędzalski już miał otworzyć zawory i spuścić paliwo w bezkresną przestrzeń, dostrzegł dwa przyjazne amerykańskie samoloty, które już czekały z gotowymi urządzeniami do tankowania benzyny. Cała operacja trwała zaledwie kilka minut i w samolocie LOT-u nie było już ani kropli paliwa. Samolot zaczął wspaniale szybować – prosto do Nowego Jorku. Lot stał się jakby spokojniejszy, ucichły silniki, słychać było tylko spokojne pochrapywanie Premiera. Pasażerowie poczuli, że są świadkami czegoś ważnego i wspaniałego, czegoś co się nigdy już nie zdarzy i czego nigdy więcej już nie przeżyją. Zaśpiewali:
Szybujemy, szybujemy!
Bułki z masłem jemy.
Dolecimy bez paliwa
Krzywa lotu jest właściwa!
Samolot pięknie bujał się w przestworzach, coraz niżej i niżej, aż wreszcie łagodnie osiadł na amerykańskiej ziemi. Paliwo wystawione na aukcję biło rekordy. Nawet prawicowy Sarkozy płacił za litr prawie 100 dolarów. Amerykańscy nafciarze zacierali ręce, OPEC pluł sobie w twarz, a cena benzyny w Polsce spadła do trzech złotych. Błyskawiczny sondaż OBOP-u dał kolejny niewiarygodny wynik. Poparcie wzrosło do prawie 99 procent. To tyle oktanów ma przecież paliwo lotnicze – bystrze spostrzegł Sławek. Trzeba to wykorzystać i sprawdzić, co by było, gdyby paliwo miało 100 oktanów, i jakie wtedy byłyby sondaże OBOP-u – zagaił do Fiszki. A jak by miało 103 oktany? Co wtedy? – pomyślał i zmarszczył czoło. Premier obudził się. Wszyscy stali już z podręcznymi bagażami gotowi do wyjścia, śpiewając radośnie i klaskając:
Po co nam oktany
Przecież Ciebie tutaj mamy
A do każdej teczki
Włóżmy ciepłe bułeczki
Premier jako pierwszy opuścił podniebny szybowiec 767. Ubrany w dżinsy i koszulkę polo swobodnie wyszedł na płytę lotniska. Nie wiedział o tym, że ponury Henryk przeżył jednak upadek z dziesięciu tysięcy metrów. Jak to się stało, nikt dokładnie nie wie, ale prawdopodobnie gnój jeden wykorzystał, dla własnego ratowania się, skrzydła umierającego i niewinnego kurczaka. Chwilę później zadzwonił do Konsulatu w Nowym Jorku, że w samolocie jest bomba. Alarm trwał jednak krótko. Ponury Henryk nie zdawał sobie sprawy z tego, że zaraz po tym jak porzucił kurczaka, jego żyjące resztki odnalazła dwójka dziennikarzy TVN-u. Kamera wszystko zapisała na dysku. Resztki żyjącego kurczaka wskazały drogę do ponurego Henryka, a służby wkrótce go ujęły. Głupi żart się nie udał, a wstrząsające zeznania umierającego kurczaka obiegły wszystkie telewizje świata.
Premier spokojnie przechadzał się po płycie lotniska i szukał kolejnego samolotu. Tu coś wylądowało, tam coś wystartowało, a on szedł nie zważając na pędzące ponad nim potężne maszyny. Jak heros. Nawet wtedy, gdy skrzydło jednej z nich musnęło jego włosy. Wreszcie po godzinie zobaczył samolot z napisem „Welcome Prime Minister”. To chyba ten – pomyślał i ruszył do przodu. Wokół było dziwnie cicho. Kiedy dotarł do maszyny zapytał kapitana:
-Oczywiście lecimy bez paliwa ?
-Yes, Prime Minister !
9 marca 2008 r.

Ruszyła machina kłamstwa smoleńskiego

To nie my, to Rosjanie, czegoś nie dopilnowali. „Odłóżmy politykę na bok” – mówi Pani redaktor Małgorzata Żochowska z TVP INFO i zadaje Mariuszowi Błaszczakowi (PiS) kulminacyjne, fundamentalne pytanie: „Mówi się o tym, że pomyłki mogą dotyczyć siedmiu, ośmiu osób. Czy przy takiej liczbie ofiar, skali tej tragedii to dużo?” – pyta się zimno i przejmująco gwiazda. Oczywiście, że nie, Pani Redaktor. Gdyby tak podmienić z trzydzieści trumien byłby temat, byłoby o czym mówić. A tak, to po prostu, przy tej skali, to tak do dziesięciu ciał, może być zamienionych. Ale to mało! Pani redaktor cytuje....? No oczywiście Pana Tomasza Hypkiego, że procedury (zaraz po katastrofie –aut.) rodzą się w bólu i w cierpieniu, a nie na sucho. Na sucho, na spokojnie byłoby inaczej – dopowiada dziennikarka. Otóż to, procedury funkcjonujące od dziesiątek lat w przypadku katastrof rodzą się zawsze na nowo w cierpieniu. Do zwichrowanej świadomości dziennikarki nic nie dotarło. Nie dotarło, bo sprawa dotyczy kilku trumien, a nie kilkudziesięciu, a to się przecież zdarza. I tak się zaczęła dziś rano akcja medialna w obronie rządu Donalda Tuska.

Wiemy już ze słów byłej minister Ewy Kopacz, że coś tam mówiła może i niezręcznie, ale to było wszystko w dobrej wierze, może pomyliła się, a może nie, tylko źle ją zrozumiano, a zresztą ona nie ma problemów ze słowem przepraszam i może przeprosić. Owszem, była przy trumnach, ale nie widziała, jak polscy lekarze brali udział w badaniach ciał ofiar, tylko w przygotowaniach do identyfikacji ciał. Nareszcie, po blisko 30 miesiącach milczenia, niedomówień, wiemy już, że była minister Kopacz jest niewinna!. Kamień z serca, nic się nie stało, była tam, walczyła jak lwica, patrzyła na ręce Rosjanom, no i źle ją zrozumiano. Ale była minister gotowa jest jeszcze odpowiadać. Ciekawe, co jeszcze usłyszymy, na przykład o ryciu ziemi „metr w głąb”, bo dziś już zabrakło czasu. Rosja na razie w ogóle nie komentuje sprawy zamiany ciał, bo i po co? Pojawiły się tylko lakoniczne komentarze, że takie rzeczy się zdarzają. Jeden front medialny? Co mają komentować zresztą rosyjscy dziennikarze, skoro tak pięknie robią to ich polscy koledzy. Po co strzępić sobie język mają oficjalnie przedstawiciele Moskwy odpowiedzialni za badanie zwłok, skoro prowincja sama to załatwi. Tak to trzeba nazwać po imieniu. Rosja traktuje już Polskę, jak swoją prowincję, a nie jak suwerenne państwo. Dzieje się tak od jesieni 2009 roku, od zmiany kursu wobec Moskwy, którego dokonał Donald Tusk. Cóż tu się dziwić Pani Ewie Kopacz, skoro kurs zmienił wódz. Można jedynie podejrzewać, że w Smoleńsku zadziałała już „finlandyzacja”. Nie drażnić Rosjan, przytakiwać, podawać szczypce i gazę i o nic nie pytać. Po prostu idealna współpraca w ciszy, bez słów, tak jak mówiła była minister zdrowia. W 1981 roku, kiedy dobiegał końca strajk studencki na UAM w Poznaniu, przyjechał do nas sam  Jacek Kuroń, bo nie wszyscy chcieli zdejmować strajkowe opaski opuszczać mury uczelni. I powiedział, że mogą wejść do Polski Rosjanie, że trzeba z rozsądkiem, i tak dalej. No i przekonał strajkujących. Pięknie podwinięty mamy dziś ten nasz ogon i na wschód i na zachód. I dajmy już spokój Ewie Kopacz. Robiła co mogła, działała, a ludzie są tacy bezduszni. Prawdę mówi i tyle. Jak cały  ten rząd. A ludzie usłyszą to, zobaczą i powiedzą: no mogła się pomylić, jak każdy z nas, a "Macierewicze" drążą. Mamy już więc przekaz dnia. Niepełny, bo po popołudniu premier będzie na poliganie w Drawsku Pomorskim.            

Stało się. Ale co to znaczy dla Polaków?

Nie będzie w sprawie zamiany ciała śp. Anny Walentynowicz z ciałem innej ofiary Katastrofy Smoleńskiej (Zamachu Smoleńskiego) żadnego tam, że nic się Polacy nie stało. Tak nieczułe i niedelikatne to głowy premiera, jego Arabskiego i jego Grasia nie są. Oni wiedzą, na tyle są jeszcze przytomni, że materia jest zbyt delikatna, a fakty zbyt dobijające, żeby przejść spokojnie obok tragedii rodziny śp. Anny Walentynowicz oraz tragedii, które dopiero nas czekają przy kolejnych ekshumacjach. A te będą, choćby ze względów procesowych na pewno przeprowadzone i nie chodzi tu tylko o cztery ekshumacje zapowiedziane przez Naczelną Prokuraturę Wojskową, bo będzie ich więcej. Można spodziewać się nawet [nawet (!?)], że Donald Tusk powie Polakom, że jednak stało się, że doszło do tragicznej pomyłki, że on i jego rząd biorą za to odpowiedzialność, że będą może o tragicznych pomyłkach rozmawiać z Rosjanami. Nie będzie więc na pewno przekazu, że nic się nie stało. Ale co to da rodzinom ofiar Katastrofy Smoleńskiej? Zadośćuczynienie? Ulgę? Po tylu upokorzeniach, także ze strony samego Premiera? Te rodziny nadal będą się czuły oszukane, a tego co przeżyli bliscy Anny Walentynowicz w ostatnich dniach, nie da się już przecież cofnąć. Oni przeproszą być może, ale o wiele ważniejsza jest reakcja samych Polaków. Nie wszystkich, nie tych trzydziestu procent, które od 10 kwietnia 2010 roku domagają się prawdy o Smoleńsku, domagają się szacunku dla zmarłych, szacunku dla ich modlitwy za ofiary i za Polskę, którą to modlitwę jakże symbolicznie służby Gronkiewicz – Waltz „ładowały” łopatami na przyczepy samochodowe, a wyzwoleni z tradycji, postępowi Polacy gasili tę modlitwę własną uryną. Trzeba o tym przypominać dosłownie, bez używania łagodnych sformułowań o braku szacunku dla symboli.

To jest moment na zadumę dla milionów Polaków, których opanował kult życia tu i teraz, gromadzenia dóbr ponad wszystko, bez oglądania się na jakiekolwiek wartości. Byle dalej, byle do przodu, tak jak nam mówią: rząd, media i elity oraz różne ważne autorytety. Może ktoś wyda zbiór ich głębokich, empatycznych przemyśleń na temat Smoleńska. Warto by było, żeby za kilka lat tacy ludzie jak Waldemar Kuczyński, Lech Wałęsa, Ewa Kopacz czy różnej maści celebryci artyści nie mogli się wyprzeć wypowiedzianych przez siebie słów, by na zawsze okryły ich one hańbą. Polski parlament zgodnie nazwał Katastrofę Smoleńską największą tragedią, jaka wydarzyła się w Polsce od czasu II wojny światowej. Można dodać, że nic podobnego i tak tragicznego nie zdarzyło się nigdzie na świecie w całym XX wieku. Ale naprawdę, o wiele ważniejsze od słów ubolewania kogokolwiek z rządu Platformy jest refleksja Polaków. Tych, którzy nie mogą, nie chcą już nic słyszeć na temat Smoleńska, Prezydenta Kaczyńskiego, przyczyn katastrofy, którzy – jak ktoś to bardzo dosadnie określił - „rzygają już Smoleńskiem”. Nie można zapominać o odpowiedzialności tych Polaków, którzy umiłowali bezrefleksyjne życie, którzy odwrócili się od spraw publicznych, którzy odwrócili się też od śmierci. Niezależnie od ich wiary, bądź niewiary, swojej śmierci mogą być pewni i chcieliby zapewne w zdecydowanej większości być godnie pochowani, w swojej, osobistej trumnie, w swoim grobie, na swoim cmentarzu, obok swojego brata czy matki. Ta tania ideologia płaskiego, szybkiego życia wyzbytego patriotyzmu i tradycji, ubrana - a jakże – w europejskie i nowoczesne szaty, zadżumiła w Polsce po 1989 roku miliony dusz i głów. Medialny kit skutecznie zapchał zdrowe, racjonalne kanały myślenia. Nie pisowskie bynajmniej, tylko polskie. Polskie kanały myślenia. Smoleńsk to nie tylko odpowiedzialność rządu i prokuratury za wyjaśnienie przyczyn tej narodowej tragedii. To także odpowiedzialność Naszego Narodu. To także postawienie pytania, czy w sprawie tragedii 10 kwietnia Polacy jako zbiorowość zdali egzamin z patriotyzmu, z odpowiedzialności za własne terytorium, za własne państwo. Otóż Polacy jako zbiorowość tego egzaminu nie zdali. Możemy unosić się z naszą dumą, kiedy to niemal cały naród modlił się przez pierwsze dni po Katastrofie Smoleńskiej. Modliliśmy się także, kiedy zmarł Ojciec Święty.

Brak poczucia odpowiedzialności rządu, elit III RP za Smoleńsk, za skandaliczne zaniechania, za kłamstwa Ewy Kopacz, za bezduszne wypowiedzi Donalda Tuska, stał się w ogóle możliwy, bo tego poczucia odpowiedzialności zabrakło części polskiego społeczeństwa. Najprościej to ujmując, zabrakło zbiorowej, patriotycznej postawy wobec całej serii upokorzeń, jakich doznaliśmy od Rosjan i rządu po 10 kwietnia 2010 roku. Zabrakło dumy. Nadchodzi moment, w którym można dokonać rachunku sumienia, powiedzieć przepraszam swojemu sąsiadowi, który chodził na miesięcznice, przyznać rację koledze w pracy, który nie godził się na kłamstwa rządu Tuska, nawet jeśli na ten rząd się głosowało. Moim zdaniem, przepraszam Donalda Tuska czy Ewy Kopacz nie ma już znaczenia, jest nic nie warte. Za późno. Trzeba wierzyć, że ich odpowiedzialność oceni sąd. Chciałbym jednak usłyszeć przepraszam zwykłych Polaków, skierowane do tych, którzy zginęli 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku.